Pszenicę jarą uprawia się na najlepszych glebach, o dużych zdolnościach do magazynowania wody. Zboże to zaleca się uprawiać na glebach kompleksów pszennego bardzo dobrego i dobrego (klasa I do IIIb), żytniego bardzo dobrego (klasa IIIa i IIIb), pszennego górskiego i zbożowego górskiego oraz zbożowo-pastewnego mocnego. Na słabszych glebach, na przykład kompleksu żytniego dobrego (klasa IVa i IVb) należy zwrócić większą uwagę na dobór odmiany, a glebę utrzymywać w wysokiej kulturze. Na słabszych glebach nie powinno się stosować zbyt dużo uproszczeń i zbyt oszczędnych technologii.

Gleba powinna mieć uregulowany odczyn (pH w 1M KCl powyżej 6,0; do 6,8), zawierać jak najwięcej próchnicy i co najmniej średnią zasobność przyswajalnych form fosforu, potasu i magnezu. Pszenica nie lubi gleb nadmiernie wilgotnych wiosną, co opóźnia wiosenne uprawki i siew.

Wiosną jak najbardziej należy ograniczyć uprawki, by zminimalizować straty wody i zniszczyć kiełkujące chwasty. Wyrównać pole włóką lub broną, zastosować przedsiewnie nawozy i przykryć je broną z wałem strunowym. Wysiew ziarna zalecany jest możliwie jak najwcześniej, bo pszenica jest rośliną dnia długiego i im wcześniej jest zasiana, tym dłuższy ma okres wzrostu wegetatywnego (do kwitnienia), czyli lepiej się ukorzeni i rozkrzewi, co przekłada się na poziom plonowania.

Pszenica jara słabo pobiera składniki pokarmowe i wodę z gleby. Z plonem 1 t ziarna i odpowiednią ilością słomy przeciętnie pobiera: 28-30 kg azotu (N), 12 kg fosforu (P₂O₅), 22 kg potasu (K₂O), 6 kg wapnia (CaO), 4 kg magnezu (MgO), 3,5 kg siarki (S) lub w przeliczeniu na SO₃ – 9 kg oraz 5,5 g boru (B), 8,5 g miedzi (Cu), 360 g żelaza (Fe), 110 g manganu (Mn), 0,7 g molibdenu (Mo) i 70 g cynku (Zn). Wykazuje dużą wrażliwość na niedobór miedzi i manganu. Niedobór manganu występuje najczęściej w glebie świeżo wapnowanej oraz przy pH gleby powyżej 6,5.

Jeżeli gleba jest bardzo kwaśna, zaleca się stosować wapno węglanowe lub tlenkowe na ścierń, następnie wymieszać je kultywatorem lub wykonać podorywkę i natychmiast zabronować. W przypadku bardzo niskiej zasobności gleby w magnez, poleca się stosować wapno magnezowe, nawet niewielkie ilości - 300-600 kg/ha dolomitu. Ze względu na słaby system korzeniowy i małą zdolność pobierania trudniej dostępnych składników pokarmowych z gleby, a także krótki okres wegetacji, nawożenie pszenicy jarej musi być bardzo dokładnie zbilansowane.

Nawożenie fosforem i potasem jest najbardziej efektywne gdy nawozy są dobrze wymieszane z 10-20 cm warstwą gleby. Nawozy kompleksowe najlepiej stosować pod orkę - jesienią lub pod wiosenne uprawki przedsiewne, 7-14 dni przed siewem zboża. Dawki nawozów, w zależności od zasobności gleby i przewidywanego plonu, przedstawiono w tabeli.

Zalecane dawki nawozów kompleksowych do przedsiewnego nawożenia pszenicy jarej w kg/ha*

* - przewidując plon 3,5 t ziarna z hektara należy stosować dawki podane w tabeli, na przykład na glebie o średniej zasobności zastosować 210 kg/ha POLIFOSKI 5, a przy plonie 5 t ziarna - 300 kg/ha POLIFOSKI 5; 1 - jeżeli nie jest znana zasobność gleby, zaleca się stosować dawki jak dla średniej zasobności, do czasu wykonania analizy gleby.

Zalecane dawki są bardzo oszczędne (minimalne), ale wysoce efektywne, a stosowanie mniejszego nawożenia powoduje znaczne obniżenie plonów.

W przypadku zbioru słomy w uprawie „zboże po zbożu” nawóz kompleksowy powinien charakteryzować się szerszym stosunkiem fosforu do potasu (P:K), czyli co najmniej 1:1,5, a więc przemiennie w latach zaleca się stosować nawozy o stosunku P:K-1:1,5 (POLIFOSKA 6, POLIFOSKA M-MAKS) i o szerszym stosunku: POLIFOSKA 4 (P:K-1:2,7), POLIFOSKA 5 (P:K-1:2).

W przypadku przyorywania słomy (która jest bogatym źródłem potasu) w uprawie „zboże po zbożu” stosowany nawóz kompleksowy powinien charakteryzować się węższym stosunkiem P:K, czyli 1:1 do 1:1,5, to znaczy przemiennie w latach należy stosować nawóz o stosunku P:K-1:1 (POLIFOSKA 8) z nawozami o stosunku P:K-1:1,5 (POLIFOSKA 6, POLIFOSKA M-MAKS).

Azot zaleca się stosować w dawce 20-30 kg na każdą przewidywaną tonę ziarna. Przewidując plon 5 ton zaleca się stosować 100-150 kg N/ha. Pamiętać należy o tym, że zboża pobierają najwięcej, bo ponad 70% azotu od fazy krzewienia do fazy rozpoczęcia kłoszenia, a nawozy azotowe są bardzo „ruchliwe” w glebie, stąd dawki azotu należy stosować doglebowo w 2-3 terminach. Nie powinno stosować się jednorazowo więcej niż 60 kg/ha azotu. Pszenicę jarą zaleca się nawozić wiosną dawką 100-150 kg/ha azotu. Najlepiej stosować azot wiosną w 2-3 terminach:

• 1 termin - 7-14 dni przed siewem zboża w ilości 50-60 kg N/ha,
• 2 termin - na początku strzelania w źdźbło (wyczuwalne pierwsze kolanko) w ilości 40-60 kg N/ha azotu,
• 3 termin - na początku kłoszenia w ilości 30-50 kg N/ha, przy dawkach powyżej 100 kg N/ha i gdy stosowano skracanie słomy.

Taki podział dawki azotu zwiększa plon i zawartość glutenu w ziarnie. Można stosować dwie dawki azotu doglebowo, a trzecią planowaną dawkę zastosować w formie oprysków. Wyższe dawki azotu mogą prowadzić do wylegania zboża, dlatego intensywna uprawa pszenicy jarej wymaga co najmniej jednokrotnego skracania, w końcu fazy krzewienia.

Zalecane dawki nawozów azotowych do nawożenia pszenicy jarej w kg/ha*

* - w zależności od przewidywanego plonu zalecane nawożenie azotem, na przykład plon ziarna pszenicy 5 t z ha na glebie o średnich potrzebach nawożenia azotem: przed przyoraniem słomy przedplonu, gdy uprawiana jest po zbożu, należy zastosować 60-90 kg MOCZNIKA/ha, wiosną przedsiewnie (marzec) 220 kg ZAKSAN® lub 270 kg SALETRZAKU, SALMAGU, albo RSM, natomiast drugą dawkę (N-2) pogłównie - 150 kg ZAKSAN® lub 110 kg/ha MOCZNIKA; 1 - jeżeli występują problemy z oceną potrzeb nawożenia azotem zaleca się dawki w wysokości jak dla średnich potrzeb nawożenia.

W rejonach, gdzie często występują wiosenne niedobory wody wskazane jest zastosowanie dużej (70% planowanej) dawki przedsiewnie w formie MOCZNIKA. MOCZNIK zabezpiecza roślinom azot w początkowym okresie ich wzrostu, gdy jest dobrze wilgotna gleba i umożliwia jednocześnie prawidłowy rozwój korzeni, co powoduje, że rośliny lepiej zniosą późniejsze niedobory wody, a jednocześnie są dobrze odżywione azotem na czas braków wody w glebie.

Przedsiewnie zaleca się stosować pod zboża jare ZAKSAN®, SALETRZAK, SALMAG, RSM lub MOCZNIK. W późniejszych terminach (pogłównie) wysiewać ZAKSAN® lub MOCZNIK.

Dokarmianie dolistne MOCZNIKIEM można stosować przy wykonywaniu praktycznie wszystkich zabiegów ochrony zbóż (na choroby grzybowe i szkodniki), gdy dozwolone jest mieszanie pestycydu z MOCZNIKIEM. Najlepiej wykonać co najmniej dwukrotne dokarmianie zbóż, pierwszy oprysk należy wykonać w końcu fazy krzewienia (15% roztwór MOCZNIKA + nawóz z miedzią, manganem, molibdenem i borem), a drugi oprysk w końcu fazy strzelania w źdźbło, stosując 5-6% roztwór MOCZNIKA + nawóz dolistny z manganem i borem. Koniec fazy krzewienia lub początek strzelania w źdźbło to najważniejszy termin stosowania większości mikroskładników, które mają duży wpływ na przemiany azotu w roślinie i jakość ziarna, co jest niezmiernie ważne w warunkach intensywnego nawożenia azotem na glebach świeżo wapnowanych i o uregulowanym odczynie o pH powyżej 6,5. Dobre wyniki uzyskuje się również stosując dolistnie MOCZNIK (+ mangan i zawsze tylko do 50 g/ha boru) w fazie kłoszenia - dawka jakościowa, szczególnie skuteczna w suche lata. Przyorując słomę pszenicy jarej, pozostaje w glebie średnio na każdą 1 tonę ziarna 8,5 kg azotu (N), 3,5 kg fosforu (P₂O₅) i 16,5 kg potasu (K₂O), czyli przy plonie 5 t ziarna, z przyoraną słomą wprowadza się do gleby średnio: 42,5 kg azotu, 15,5 kg fosforu i 82,5 kg potasu. Przyorując słomę, by przyspieszyć jej rozkład w glebie należy zastosować azot w ilości 6-8 kg na 1 tonę słomy, czyli zaleca się stosować 38-45 kg N/ha, a więc najlepiej od 80 do 100 kg/ha MOCZNIKA. MOCZNIK powinno się stosować zawsze przed przyoraniem słomy, szczególnie gdy po pszenicy jarej będzie uprawiana roślina ozima.

Prawidłowe nawożenie fosforem i potasem zwiększa odporność pszenicy jarej na choroby, niedobory wody i wyleganie. Decyduje również o lepszym wypełnieniu ziarna i równomiernym dojrzewaniu. Największy wpływ na jakość ziarna wykazuje nawożenie azotem, które zwiększa masę plonu oraz zawartość białka ogółem i glutenu w ziarnie, a więc polepszają się także właściwości przemiałowe i wypiekowe ziarna. Nadmierne nawożenie azotem sprzyja rozwojowi wielu chorób i szkodników.