Kiedy należy dokarmiać pozakorzeniowo?

Dokarmianie pozakorzeniowe roślin należy przeprowadzać w przypadku, gdy ograniczona jest aktywność korzeni, składnik pokarmowy występuje w glebie w formie trudno przyswajalnej dla roślin, antagonizm jonowy uniemożliwia pobieranie składnika, występuje ograniczone przemieszczanie się makro- lub mikroskładnika w roślinie czy też pojawiają się objawy jego niedoboru.

Ograniczona aktywność korzeni ma miejsce wówczas, gdy występują nadmiary lub niedobory wody w glebie bądź też w przypadku roślin ozimych czy wieloletnich w wyniku częściowego przemarznięcia korzeni podczas bezśnieżnej zimy oraz w okresie wiosennym przy zbyt niskiej temperaturze gleby. Nieprawidłowe działanie systemu korzeniowego roślin może wynikać również z ich uszkodzenia przez gryzonie. W warunkach niedoboru wody dochodzi do ograniczenia pobierania większości składników pokarmowych, jednakże ma to szczególne znaczenie w przypadku pierwiastków kumulowanych w powierzchniowych warstwach gleby.

W glebach o odczynie zasadowym magnez oraz większość mikroskładników przechodzi w formy trudno dostępne dla roślin. Na glebach silnie zakwaszonych względnie świeżo zwapnowanych dochodzi do uwstecznienia fosforu. Z kolei ograniczenie przyswajalności potasu dla roślin ma miejsce na glebach ciężkich, gdzie jest on silnie sorbowany przez części spławialne. Z rolniczego punktu widzenia największe znaczenie ma antagonizm jonowy między jonami potasu a magnezu, który ma miejsce między innymi przy intensywnym nawożeniu potasowym.

Ograniczone przemieszczanie się składników pokarmowych w roślinie może wystąpić przy jej częściowym uszkodzeniu i dotyczy szczególnie drzew z uszkodzonymi tkankami pni, konarów lub pędów. Im silniejsze jest uszkodzenie tym przemieszczanie składników do części nadziemnych roślin jest bardziej ograniczone. Warunkiem koniecznym do przeprowadzenia zabiegu dokarmiania pozakorzeniowego roślin jest wystąpienie objawów niedoboru składnika pokarmowego na częściach wegetatywnych i/lub generatywnych roślin.