Wczesnowiosenne nawożenie siarką – dlaczego warto?

Rys historyczny

Siarka znana była już w czasach prehistorycznych, kiedy wykorzystywano zawierający ją barwnik – cynober. Była używana w celach dezynfekcyjnych, co uwieczniono w „Odysei” Homera. Pojawia się też w chińskiej recepturze prochu. Nazwa siarka pochodzi z sanskrytu (od sulvere), od łacińskiego sulfurium i arabskiego sufra, czyli określeń oznaczających kolor żółty.

Siarka obok azotu, fosforu i potasu stanowi niezbędny składnik pokarmowy roślin. Jednakże do połowy lat 80. XX wieku postrzegana była wyłącznie przez pryzmat niekorzystnego wpływu jej związków na środowisko przyrodnicze, co wynikało głównie z dużej emisji tlenku siarki(IV) do atmosfery. W tym okresie ilość związków siarki jaka dostawała się z powietrza do gleby, bardzo często przewyższała potrzeby pokarmowe roślin, wywierając negatywny wpływ na ich wzrost i rozwój. W efekcie ograniczenia emisji i w konsekwencji depozytu związków siarki istotnym problemem w rolnictwie wielu krajów świata jest pogłębiający się deficyt siarki. Przyczyną zmniejszania zawartości siarki w glebach jest również wyczerpywanie się zasobów glebowych wskutek postępu genetycznego i intensyfikacji produkcji roślinnej, wiążących się ze zwiększonym pobraniem tego pierwiastka.

Wymagania pokarmowe roślin

Zapotrzebowanie roślin na siarkę jest na ogół podobne do ich zapotrzebowania na fosfor. Zboża i trawy pobierają mniej siarki niż fosforu, rośliny bobowate ilości podobne, a kapustowate i liliowate pobierają więcej siarki niż fosforu. Roślinami o bardzo dużym zapotrzebowaniu na siarkę, pobierającymi ze średniej wielkości plonem około 40 kg S/ha (nawet do 80 kg S/ha) są rośliny krzyżowe – rzepak, kapusta, gorczyca, rzodkiew, rzepa oraz liliowate – cebula i czosnek. Spośród roślin uprawnych największe zapotrzebowanie na siarkę wykazuje rzepak (> 50 kg/ha), który pobiera od 8 do 20 kg S na wyprodukowanie 1 t nasion i słomy. Potrzeby rzepaku w stosunku do siarki są dwukrotnie wyższe niż roślin bobowatych i buraka cukrowego (20–50 kg/ha) i czterokrotnie wyższe niż traw pastewnych, zbóż, ziemniaków i kukurydzy (< 20 kg/ha).