Kwasy humusowe jako efektywne biostymulatory

Biostymulator to produkt nawozowy, który niezależnie od ilości składników pokarmowych zawiera substancję czynną (substancje) bądź mikroorganizmy. Po zastosowaniu na roślinę albo w obrębie rizosfery materiał ten stymuluje naturalne procesy, które prowadzą do poprawy co najmniej jednej z następujących cech rośliny: efektywności wykorzystania składników pokarmowych, tolerancji na stres abiotyczny lub polepszenia cech jakościowych plonów. W nowoczesnej uprawie roślin stosowanie biostymulatorów jest ważnym i coraz częstszym elementem agrotechniki.

Do biostymulatorów należą również kwasy humusowe (huminy, kwasy huminowe i kwasy fulwowe). W warunkach naturalnych są one aktywnymi składnikami próchnicy. Pochodzą z rozkładu materii organicznej lub są produktami aktywności metabolicznej mikroorganizmów wykorzystujących powyższe substraty.

Kwasy humusowe charakteryzują się wielokierunkowym działaniem, wpływają na wzrost roślin w sposób bezpośredni i pośredni. Przede wszystkim oddziałują korzystnie na środowisko życia roślin, czyli warunki glebowe, poprzez zwiększenie pojemności wodnej i poprawienie struktury gleby, a przez to zmniejszenie zagrożenia suszą. Substancje humusowe stymulując wzrost i namnażanie pożytecznych mikroorganizmów glebowych (m.in. azotobakter) zwiększają aktywność biologiczną gleby. Ponadto kwasy huminowe i fulwowe zwiększają siłę kiełkowania nasion, pozytywnie wpływają na rozwój siewek i korzeni roślin oraz wpływają na lepsze pobieranie składników pokarmowych przez rośliny. Kwasy huminowe mają bezpośredni wpływ na błony komórkowe, powodując wzrost ich przepuszczalności, a w rezultacie skuteczniejszy transport związków mineralnych do miejsc aktywnych metabolicznie. Substancje humusowe sprzyjają tworzeniu chlorofilu, cukrów i aminokwasów w roślinach oraz wspomagają fotosyntezę. Pogrubiają ściany komórkowe w owocach i przedłużają okres ich przechowywania. Na rynku dostępnych jest wiele nawozów na bazie kwasów humusowych w formie płynnej i granulowanej, które mogą być używane doglebowo lub dolistnie. Aplikację dolistną należy przeprowadzić we wczesnych fazach rozwojowych roślin, ponieważ są one bardziej podatne na działanie preparatów humusowych. Zazwyczaj aplikacja dolistna jest skuteczniejsza niż doglebowa, ponieważ znaczna część związków humusowych jest zatrzymywana w korzeniach i dopiero po osiągnięciu w tej części rośliny odpowiedniego poziomu, są one transportowane do łodyg i liści.