Znajomość właściwości buforowych gleb ma istotne znaczenie przy planowaniu zabiegu wapnowania, bowiem oznaczają one zdolność gleby do przyjmowania jonów kwasowych i zasadowych bez gwałtownych zmian odczynu. Jest to bardzo ważna właściwość gleby, ponieważ nagłe i duże zmiany odczynu, zarówno w stronę odczynu kwaśnego, jak i zasadowego, prowadzą do zakłócenia wielu procesów zachodzących w glebie, co wpływa negatywnie na wzrost i rozwój roślin. Wynika to między innymi z ograniczenia dostępności dla roślin wielu składników pokarmowych, jak również zaburzenia rozwoju korzystnej mikroflory glebowej, odpowiedzialnej za prowadzenie szeregu ważnych dla roślin procesów zachodzących w glebie, między innymi warunkujących dostępność dla roślin makro- i mikroskładników.

Stopień zbuforowania gleby w dużym stopniu uzależniony jest od ilości i jakości koloidów glebowych. Najczęściej gleby lekkie, piaszczyste charakteryzują się słabą buforowością, podczas gdy gleby ciężkie, gliniaste odznaczają się dużą buforowością. Spośród obecnych w glebie koloidów najsilniejsze działanie buforujące mają kwasy huminowe, a następnie minerały ilaste z grupy montmorylonitu, illitu i kaolinitu.

Właściwości buforowe gleb w znacznym stopniu wpływają na uzyskane efekty wapnowania. W przypadku gleb słabo zbuforowanych, takich jak na przykład gleby piaszczyste, niewielka dawka nawozu do odkwaszania gleb wiąże się ze znaczną zmianą ich odczynu. Z kolei w przypadku gleb ciężkich należy zastosować wyższe dawki wapna, w celu uzyskania takiej samej zmiany odczynu jak w przypadku gleb lekkich.