Do zwalczania śliskości zimowej wykorzystuje się w Polsce środki chemiczne w postaci stałej i zwilżonej (głównie solankę, sól zwilżoną, suchą sól drogową czy mieszaninę chlorku sodu z chlorkiem wapnia czy magnezu) i/lub niechemiczne (piasek, kruszywa, żużel). Chlorki sodu, wapnia i magnezu mogą przyczyniać się do gromadzenia soli na terenach przyległych do szlaków komunikacyjnych i do pogarszania właściwości gleb (np. zmniejszenia przepuszczalności, naruszenia równowagi jonowej i uruchomienia metali ciężkich).

Zasolenie gleb zakłóca równowagę jonową w komórkach roślinnych, obniża aktywność enzymów oraz ogranicza dostępność wody dla roślin, co powoduje ich więdnięcie, zasychanie i przedwczesne zrzucanie liści. Nadmierne stężenie soli w glebie negatywnie oddziałuje na fotosyntezę, oddychanie, dystrybucję asymilatów i wzrost roślin. W miejscach najsilniej zasolonych następuje częściowe lub całkowite zamieranie roślinności.

Proces ten dodatkowo potęguje aerozol solny osadzający się na nadziemnych częściach roślin. Zakres jego wpływu zależy od prędkości jazdy samochodów, natężenia ruchu i masy pojazdów oraz stanu technicznego nawierzchni drogowej. Należy jednocześnie pamiętać, że sole są stosunkowo łatwo wymywane, szczególnie z bardziej przepuszczalnych gleb. Wykazano także, że zasolenie terenów przydrożnych zmniejsza się w miarę oddalania się od drogi, a obecność rowu odwadniającego ogranicza oddziaływanie depozytów drogowych.