Przytulię czepną można śmiało nazwać najbardziej niebezpiecznym dla zbóż chwastem dwuliściennym. Wschody tego gatunku przypadają zarówno na jesień, jak i wiosnę. Z początkowo niepozornej roślinki wyrasta sporej wielkości osobnik, który zazwyczaj przerasta łan zbóż. Jest to gatunek silnie konkurencyjny dla roślin zbożowych – niektóre źródła podają, że jego obecność na polu już w ilości 0,5-2 szt./m² może obniżyć plon ziarna o 5%. Ponadto, ze względu na szorstką łodygę, oplata źdźbła zbóż przyczyniając się ich wylegania oraz znacznie utrudnia zbiór i znieczyszcza ziarno.

Przytulia czepna jest gatunkiem azotolubnym, w związku z czym, przy dużym nasileniu, silnie wyczerpuje glebę z tego składnika. Nie można bagatelizować nawet nielicznie występujących egzemplarzy przytulii czepnej na polu przede wszystkim niedopuścić do jej rozprzestrzeniania się (ważna czystość materiału siewnego). W przypadku wystąpienia tego gatunku na polu mamy stosujmy herbicydy, które oprócz przytulii pozwolą dodatkowo wyeliminować inne chwasty jedno- i/lub dwuliścienne. Im wcześniej tym lepiej.

W zbożach ozimych przytulię można zwalczyć już w zabiegach przedwschodowych stosując środki zawierające m.in. pendimetalinę (samodzielnie lub w fabrycznej mieszaninie z izoproturonem), chlorosulfuron. Natomiast po wschodach jesienią można zastosować m.in. diflufenikan, prosulfokarb, chlorosulfuron, jodosulfuron metylosodowy, chlorotoluron z diflufenikanem. Zdecydowana większość herbicydów zwalczających przytulię czepną to środki zalecane do zabiegów wiosennych i można je stosować zaraz po rozpoczęciu wegetacji, natomiast w zbożach jarych niektóre z nich można aplikować już od fazy 2 liści (np. tifensulfuron metylowy).

Do wiosennego zwalczania przytulii nadają się niektóre środki z grupy tzw. herbicydów sulfonylomocznikowych, np. tritosulfuron, chlorosulfuron, jodosulfuron metylosodowy (także w mieszaninie z amidosulfuronem). Substancje aktywne herbicydów z grupy regulatorów wzrostu, tj. MCPA, 2,4-D, dikambę występujące pojedynczo są mało skuteczne w stosunku do przytulii, natomiast dobrze sprawują się gdy występują w fabrycznych mieszaninach z (np. 2,4-D + dikamba, MCPA + dikamba, mekoprop + MCPA + dikamba). W zwalczaniu przytulii skuteczne są również mieszaniny dikamby z triasulfuronem bądź tritosulfuronem lub mekopropu-P z tribenuronem metylu.

W przypadku, gdy warunki nie pozwalają na wykonanie zabiegu w optymalnym terminie, można sięgnąć po bardziej wyspecjalizowane, aczkolwiek droższe środki, które są w stanie zniszczyć przytulię bardziej zaawansowaną w rozwoju. Do takich należą m.in. herbicydy zawierające fluroksypyr lub amidosulfuron. Jeżeli jednak zabieg wykonamy na chwasty mocno wyrośnięte, uratowany plon nie będzie już tak wysoki jak w przypadku oprysku we wczesnych fazach rozwojowych, nawet jeśli efekt chwastobójczy będzie zadowalający. W późnych fazach rozwojowych, jednak nie później niż w fazie 7-8 okółków, można z powodzeniem użyć również mieszaninę 2,4-D z florasulamem. Bardzo skuteczna w stosunku do bardziej zaawansowanej w rozwoju (do wysokości roślin nie przekraczającej 20 cm) jest także mieszanina aminopyralidu z florasulamem.

Przytulia czepna nie należy do gatunków łatwych do zniszczenia, a jej podatność na działanie większości herbicydów może ulec zmniejszeniu zwłaszcza, gdy rośliny nie są już tak młode oraz gdy warunki pogodowe są niekorzystne dla działania zastosowanego środka. Dlatego też w takich przypadkach nie zaleca się wykonywać zabiegu z obniżoną dawką herbicydu. W przypadku stosowania herbicydów posiadających w etykiecie zakres zalecanych dawek (tj. „od-do”), na polach z przytulią powinno się stosować dawki maksymalne.