Głównym czynnikiem, który decyduje o plonowaniu buraka jest zbilansowane nawożenie azotem, fosforem i potasem. Czyli wszystkie te składniki pokarmowe muszą znajdować się w glebie w odpowiedniej ilości, czasie i formie w stosunku do zapotrzebowania roślin. Burak cukrowy jest rośliną bardzo wymagającą w składniki pokarmowe. Na wyprodukowanie 10 t korzeni, wraz z odpowiednią ilością biomasy liści, potrzebuje około 40 kg azotu (N), 18 kg fosforu (P₂O₅), 65 kg potasu (K₂O), 14 kg sodu (Na₂O), 15 kg magnezu (MgO), 8 kg siarki (S), 80 g boru (B), 280 g manganu (Mn) i 140 g cynku (Zn). Bardzo ważnym aspektem jest również siew buraka na glebach o dobrej strukturze o uregulowanym odczynie.

Azotu nie za dużo i nie za późno

W uprawie buraka cukrowego należy szczególnie kontrolować plonotwórcze działanie azotu. Azot warunkuje wytworzenie liści, które mają za zadanie przeprowadzić fotosyntezę i wyprodukować węglowodany, które są następnie gromadzone w korzeniach. Przenawożone azotem rośliny mają przez prawie cały okres wegetacji intensywnie zielone liście, podczas gdy korzenie nie są jeszcze technologicznie dojrzałe. Prowadzi to do niskiej polaryzacji i wysokiej zawartość tzw. melasotworów w korzeniach, utrudniających wydobycie cukru. Korzenie wtedy źle się przechowują, generując straty zarówno na polu jak i w późniejszym czasie w cukrowni podczas przerobu surowca. Niedobór N spowalnia wzrost roślin, liście są drobne o barwie jasnozielonej.

Nawożenie buraka cukrowego azotem przeprowadzamy wiosną, najlepiej w dwóch dawkach. Pierwsza dawka powinna być zaaplikowana przed siewem w ilości połowy przewidywanej ogólnej dawki azotu. Dawka startowa, przedsiewna wynosi zazwyczaj 80-100 kg N/ha, a druga 40-60 kg N/ha stosowana pogłównie.

Poziom nawożenia azotem powinien być ustalony dla plonu cukru, a nie korzeni. Zbyt wysokie dawki azotu zastosowane przedsiewnie mogą przyczynić się do osłabienia zdolności kiełkowania, a także do wzrostu porażenia siewek przez choroby zgorzelowe.