Chorobą grzybową, którą widać z daleka, bez konieczności wchodzenia w pole, jest pleśń śniegowa. Na Lubelszczyźnie jest to coraz rzadszy widok, co świadczy m.in. o zwiększającej się skuteczności zaprawiania ziarna. Niestety nadal można spotkać uprawy porażone przez tę chorobę grzybową, która występuje w uprawie jęczmienia, żyta, pszenżyta, czy pszenicy. Charakterystyczny kożuch to zimowy lub wczesnowiosenny efekt rozwijającej się grzybni na liściach i pędach porażonych roślin. Prowadzi do przerzedzenia łanów, a rośliny którym uda się przeżyć mogą mieć problemy z krzewieniem (pszenica, pszenżyto).

Kożuch pleśni śniegowej na mocno rozkrzewionych roślinach.

Czynniki sprzyjające presji pleśni śniegowej

Najczęstszą przyczyną rozwoju choroby jest śnieg, który pokrywa niezamarzniętą glebę i odcina dopływ powietrza na dłuższy czas. W takich warunkach pod okrywą śniegu panują dodatnie temperatury, co osłabia rośliny i zwiększa presję patogenów. Szczególnie podatne są wcześnie siane, mocno rozkrzewione zboża, których liście i pędy tworzą odcinający dopływ powietrza kożuch.

Jak przeciwdziałać?

Patogen może znajdować się w resztkach pożniwnych, ziarnie lub glebie. Minimalizowanie szans na wystąpienie choroby należy rozpocząć od stosowania dobrych praktyk rolniczych. 

Zaliczamy do nich:

•  odpowiednie zagospodarowanie resztek pożniwnych, w tym stosowanie azotu celem regulacji stosunku węgla do azotu,
•  racjonalne, jesienne nawożenie fosforem i potasem w oparciu o analizy gleby,
•  wybór odmian o mniejszej podatności na porażenie,
• unikanie wczesnych terminów siewu oraz zmniejszanie ilości roślin na metrze kwadratowym,
• zaprawianie ziarna.

Pleśń śniegowa występuje placami.

Co zrobić na porażonych chorobą stanowiskach?

Kożuch składający się ze spleśniałych roślin można zerować lekką broną. Rośliny należy niezwłocznie zasilić łatwo dostępnymi formami azotu (głównie azotanową).

Z czym można pomylić?

Pleśń śniegowa może zostać pomylona z pałecznicą zbóż i traw. Różnica jest zasadnicza, w przypadku pałecznicy na pędach roślin występują charakterystyczne brązowe lub czarne grudki o średnicy od 0,5 mm do 3 mm. Są to przetrwalniki – sklerocja, które przedostając się do gleby, stają się źródłem infekcji w kolejnych latach.