Burak cukrowy jest gatunkiem o dużych wymaganiach w odniesieniu do naturalnych warunków terenowych i stanu kultury gleby przeznaczonej pod jego uprawę. Roślina ta wymaga gleb pozbawionych kamieni położonych na terenach równinnych. Burak potrzebuje gleb głębokich, strukturalnych, żyznych i urodzajnych, umożliwiających bujny rozwój systemu korzeniowego. Najlepiej pod uprawę tej rośliny nadają się gleby klasy bonitacyjnej I – IVa, o kompleksie przydatności rolniczej pszennym bardzo dobrym i dobrym, żytnim bardzo dobrym oraz pszennym górskim.

W uprawie buraka istotną rolę odgrywa odczyn gleby. Wpływa on bowiem na wschody i końcową obsadę roślin, na zdrowotność i wysokość plonu roślin oraz jakość technologiczną korzeni. Roślina ta najlepiej plonuje na glebach o odczynie słabo kwaśnym i obojętnym (pH w granicach 6,0 – 7,2). Zarówno odczyn kwaśny, jak i zasadowy ograniczają pobieranie makro- i mikroelementów, a w konsekwencji przyrost plonu. W glebach o pH poniżej 6 dochodzi do ograniczenia rozwoju systemu korzeniowego. Odczyn kwaśny ogranicza pobieranie fosforu i magnezu oraz sprzyja występowaniu zgorzeli siewek, zmniejsza obsadę i wydajność buraka, a także pogarsza jakość przemysłową korzeni. Odczyn alkaliczny (pH powyżej 7,2) może również ograniczać pobieranie przez rośliny fosforu i magnezu, a także zmniejsza pobieranie manganu i boru.

Gleba pod uprawę buraka cukrowego powinna charakteryzować się głęboką warstwą próchniczą, średnią zwięzłością, strukturą gruzełkowatą, a także dużą aktywnością biologiczną i wysoką zasobnością w składniki pokarmowe. Powinna być również wolna od chwastów. Istotne jest, że większość z powyższych parametrów glebowych można optymalizować właściwymi zabiegami agrotechnicznymi.