Szarłat szorstki to jeden z najgroźniejszych chwastów w buraku cukrowym. W ostatnich latach wyraźnie widoczny jest problem wyeliminowania szarłatu szorstkiego z upraw buraka cukrowego, w których charakteryzuje się dużą ekspansywnością i plennością. Gatunek ten jest bowiem doskonale przystosowany do występujących w ostatnich latach upałów oraz małej ilości opadów deszczu. Szarłat szorstki ma typ fotosyntezy C4. W porównaniu do gatunków prowadzących fotosyntezę C3, do których należy burak cukrowy, rośliny C4 charakteryzują się większą wydajnością fotosyntetyczną i szybszym przyrostem biomasy, a przy tym zużywają mniej wody. Ta ostatnia cecha szarłatu w połączeniu z silnie rozwiniętym systemem korzeniowym sprawia, że jest on odporny nawet na długotrwałe susze.

Występowanie szarłatu szorstkiego w buraku cukrowym jest szczególnie niebezpieczne, gdyż jest on żywicielem chwościka buraka, patogenów grzybowych powodujących zgorzel siewek oraz wektorem wirusa wywołującego mozaikę buraka. Dodatkowym problemem jest dość szybkie uodparnianie się szarłatu szorstkiego na herbicydy. Szarłat szorstki jest gatunkiem ciepłolubnym, który kiełkuje gdy gleba ogrzeje się do temperatury około 8^oC. Wschody szarłatu szorstkiego notuje się praktycznie do pełnego zwarcia międzyrzędzi rośliny uprawnej. Z tego powodu najskuteczniejsze w zwalczaniu tego gatunku jest stosowanie herbicydów w systemie dawek dzielonych, czyli wykonanie kilku zabiegów w dawkach mniejszych w porównaniu do maksymalnie zalecanych przez producenta. Taka technika umożliwia zniszczenie roślin szarłatu szorstkiego we wczesnych fazach rozwojowych, kiedy wykazują jeszcze dużą wrażliwość na herbicydy. Do zwalczania szarłatu szorstkiego w buraku cukrowym można stosować etofumesat oraz jego połączenia z metamitronem i fenmedifamem, metamitron oraz chlorydazon + chinomerak.