Magnez występuje w glebie przede wszystkim w formach nieprzyswajalnych dla roślin. Jedynie 5% tego makroskładnika zawarte jest w roztworze glebowym, masie organicznej i kompleksie sorpcyjnym gleby. Ta niewielka dostępność magnezu w glebie, przy braku regularnego dostarczania w nawozach, doprowadza do zjawiska niedoboru tego składnika w roślinach.
Najczęstsze skutki niedoboru magnezu to:
- opóźniony wzrost roślin, spowodowany ograniczonym rozwojem korzeni,
- ograniczenie pobierania fosforu i potasu,
- spadek odporności roślin na agrofagi,
- spadek plonu, wywołany zmniejszoną zawartością chlorofilu.
Ponadto obniża się wartość biologiczna plonu, głównie poprzez pogorszenie wartości białka (wzrost ilości azotanów, spadek zawartości aminokwasów egzogennych), spadek zawartości tłuszczów, węglowodanów (na przykład cukru w buraku, skrobi w ziemniaku), a także karotenu oraz witaminy A i C. Na roślinach niedobór magnezu jest widoczny na starszych, dolnych liściach, w postaci żółtych plam pomiędzy nerwami. Rośliny mają zwiędły pokrój i wygląd.
Wielostronne funkcje magnezu w procesach życiowych roślin
Jego zasadnicze znaczenie polega na tym, że jest składnikiem chlorofilu, aktywuje wiele procesów enzymatycznych zachodzących przy syntezie węglowodanów, białek, kwasów nukleinowych i tłuszczów. Magnez aktywizuje rozwój i sprawność systemu korzeniowego oraz procesy pobierania składników pokarmowych. W wielu przypadkach jego działanie jest specyficzne i nie może być zastąpione przez inny pierwiastek. Ze względu na liczne ważne funkcje magnezu w metabolizmie roślin wywiera on korzystny wpływ zarówno na rozwój wegetatywnych, jak i generatywnych części roślin.
Stosując magnez w nawozach mineralnych powinniśmy nawozić nasze uprawy systematycznie, lecz w mniejszych dawkach. Przy czym, jednorazowa dawka nie powinna przekraczać 200 kg MgO/ha, a optymalna roczna dawka powinna wynosić 50‑100 kg MgO/ha.
