Słoma, jak każda zewnętrzna substancja organiczna, po wprowadzeniu do gleby ulega rozkładowi, tj. mineralizacji i humifikacji. Mineralizacja prowadzi do uwolnienia z niej składników mineralnych (jonów amonowych, fosforanowych, siarczanowych, itp.). Średnio z 5 t słomy zbóż ozimych zostaje wprowadzone 30 kg azotu, 12 kg fosforu (P₂O₅), 62 kg potasu (K₂O), 17 kg wapnia (CaO), 7 kg magnezu (MgO) oraz mikroelementy.

Natomiast w wyniku humifikacji słomy zwiększa się zawartość próchnicy w glebie. Przyoranie 5 t słomy na powierzchni jednego hektara w połączeniu z nawożeniem mineralnym wpływa na poziom węgla organicznego w glebie, podobnie jak obornik wnoszony w dawce 20 t/ha. Generalnie przyjmuje się, że 20-25% dostającej się do gleby wraz ze słomą substancji organicznej ulega przekształceniu w związki próchniczne, a pozostała część – mineralizacji. W tym okresie dekompozycji może ulec ponad 30% wprowadzonej słomy, co zależy przede wszystkim od jej rozdrobnienia i składu chemicznego, warunków klimatycznych, głębokości przyorania oraz od właściwości gleby, na której jest stosowana.