

Dbałość o kondycję stanowiska stanowi ważny element w gospodarowaniu składnikami pokarmowymi i ograniczaniu ich wymywania z pól uprawnych.
Podstawę opłacalności produkcji rolnej stanowi uregulowany odczyn gleby. To właśnie wartość pH decyduje o rozpuszczalności i biodostępności składników pokarmowych i pierwiastków śladowych, a także o efektywności ich wychwytu przez rośliny. W warunkach niskiej wartości pH z reguły zmniejsza się dostępność makroelementów. Dodatkowo, zwiększa się rozpuszczalność pierwiastków śladowych, co może skutkować ujawnieniem się ich toksycznego charakteru i ograniczeniem rozwoju systemu korzeniowego roślin.
Wapnowanie powinno być odpowiednio zaplanowane, gdyż należy oddzielić je w czasie (odstęp minimum kilku tygodni) od aplikacji obornika i gnojowicy, a także nawozów mineralnych zawierających fosfor i azot (w formie amonowej lub amidowej). Wynika to z faktu, iż stosowanie wymienionych nawozów w wąskim przedziale czasowym powoduje straty azotu (ulatnianie) oraz uwstecznianie fosforu.
jest nieodłącznym elementem umożliwiającym utrzymanie stanowiska w dobrej kondycji, pozwalającym na poprawę struktury gleby, a także jej zdolności retencyjnych (zarówno wobec wody jak i pierwiastków) i buforowych (utrzymanie stałego odczynu). Co więcej, stanowi dodatkową pulę składników pokarmowych dla roślin, które po przejściu z formy organicznej w mineralną stają się dla nich dostępne.
Sposobem na zwiększenie zawartości materii organicznej w glebie jest uprawa roślin w rotacji z uwzględnieniem roślin bobowatych i międzyplonów, a także stosowanie materiałów będących jej źródłem, np. nawozów naturalnych czy też resztek pożniwnych.
Dodatkowo międzyplony, jako okrywa roślinna gleby między dwoma uprawami głównymi, chronią ją przed erozją i zatrzymują składniki pokarmowe, które następnie mogą zostać udostępnione roślinom.
