Wyniki ostatniej edycji badań monitoringowych prowadzonych w Polsce przez Instytut Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowy Instytut Badawczy w Puławach, na zlecenie Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska wskazują, że w ostatnich latach zwiększyła się zawartość wymiennych form wapnia i magnezu oraz siarki siarczanowej w glebach ornych naszego kraju.

Formy wymienne kationów wapnia (Ca²⁺) i magnezu (Mg²⁺) oraz aniony siarczanowe (SO₄^2-) tworzą pulę składników, które mogą zostać bezpośrednio pobrane przez rośliny z roztworu glebowego. Podobnie jest w przypadku siarki, jednakże jest to znacząca poprawa – w 2015 r. ponad 90% polskich gleb cechowało się niską zawartością siarczanów. W glebie o uregulowanym odczynie z reguły ilość wapnia jest wystarczająca, by pokryć wymagania roślin. Obserwowane niedobory tego pierwiastka mogą wynikać z niedoboru boru lub antagonizmu jonowego. Wszystkie omawiane pierwiastki należą do grupy drugorzędnych makroskładników pokarmowych, a to oznacza, że niedobór każdego z nich podczas wegetacji roślin może wywołać negatywne konsekwencje. Przyjęło się, że związki wapnia stosowane są z reguły podczas zabiegu wapnowania celem regulacji odczynu gleby, ale wapń może być również obecny w nawozach wieloskładnikowych jak w tych z grupy Amofoska – Amofoska 4-16-18 czy Amofoska 4-12-20 (gdzie obok wapnia obecna jest także siarka), a Amofoska 4-12-12 zawiera jako kolejny składnik magnez. Natomiast nawozy mineralne Saletrosan 26 czy Saletrosan 26 plus mogą zaspokoić wymagania roślin o szczególnym zapotrzebowaniu na siarkę (na przykład rzepak).