Znaczenie potasu (K) dla roślin jest bardzo duże. Rośliny pobierają go z gleby przez cały okres wegetacji. W glebie w przeciwieństwie do azotu i fosforu znajduje się w połączeniach mineralnych- nie tworzy związków organicznych. Najwięcej zawierają go gleby o dużej zawartości cząstek ilastych (rędziny, czarnoziemy, gleby gliniaste), a mniej gleby lekkie i piaszczyste.

Składnik ten sorbowany jest w glebach wymiennie w kompleksie sorpcyjnym oraz między warstwami minerałów ilastych, co określa się mianem fiksacji potasu (czasowe uwstecznienie), może być też czasowo niedostępny w warunkach suszy.

Potas z gleb uprawnych tracony jest na skutek pobierania przez rośliny (wynoszony wraz z plonem), a także w wyniku erozji czy też przemieszczania w głąb profilu glebowego poza system korzeniowy roślin. Wymywaniu podlega potas zawarty w roztworze glebowym, proces ten zachodzi intensywnie w glebach piaszczystych i organicznych (torfowych). Straty te występują zazwyczaj, gdy nadmiar kationów K⁺ nie zostanie związany przez koloidy glebowe. Szacuje się, że na glebach gliniastych wymywanie zachodzi z intensywnością 1 kg/ha *rok na każde 100 mm opadu, natomiast na glebach lekkich nawet do 8kg na 100 mm opadu.

Wymywanie potasu z gleb ma miejsce zazwyczaj w okresie jesienno-zimowym i przy przewadze gleb lekkich, użytkowanych rolniczo w naszym kraju wynosi około 20-25 kg K* ha^-1 rok. W związku z tym wiosenne nawożenie K zaleca się na gleby lekkie, a jesienne na gleby średnie i ciężkie.

Literatura:
1. Grzebisz W. 2009. Nawożenie roślin uprawnych (tom 2), PWRiL.
2. Nurzyński J. 2003. Nawożenie roślin ogrodniczych, AR Lublin.