Pozostawione po zbiorze rośliny uprawnej resztki pożniwne, w tym korzenie i słoma stanowią cenne źródło składników pokarmowych oraz dostarczają materii organicznej. Odgrywają ważną rolę w poprawie właściwości gleby, w tym jej struktury, zdolności retencyjnych i żyzności oraz wpływają na odpowiednie przygotowanie stanowiska pod uprawę kolejnych roślin. Jednak, aby zawarte w nich składniki pokarmowe mogły być udostępnione roślinom niezbędny jest ich odpowiedni rozkład. Należy zadbać o to, aby nie stanowiły one problemu dla rośliny następczej oraz nie doprowadziły do wyczerpania puli azotu glebowego, w efekcie intensywnego rozwoju mikroorganizmów glebowych.
Ważne jest dobre rozdrobnienie i wymieszanie z glebą
Duży wpływ na tempo rozkładu resztek pożniwnych ma odpowiednie przygotowanie resztek pożniwnych do przyorania oraz głębokość orki.
Słoma powinna być pocięta na równe odcinki o długości nie większej niż 8 cm. Równomierne rozmieszczenie resztek pożniwnych w glebie zapobiega zagęszczeniu i powstaniu tzw. słomiastej maty. Bardzo ważna jest też odpowiednia głębokość (6 – 10 cm) wymieszania słomy z glebą, gdyż zbyt głębokie jej umieszczenie w przypadku gleb o znacznej wilgotności może przyczynić się do tworzenia się warunków beztlenowych, w których dochodzi do rozwoju patogenów. Ma to szczególne znaczenie w przypadku słomy zbóż oraz roślin strączkowych. Szybszym rozkładem odznacza się stosunkowo krucha słoma pozostająca na polu po uprawie rzepaku. Dobre rozdrobnienie i równomierne wymieszanie resztek pożniwnych z glebą można uzyskać w efekcie stosowania agregatów ścierniskowych, których zaletą jest nie tylko odpowiednie rozdrobnienie, ale również odwrócenie i rozluźnienie struktury.
W przypadku zagospodarowywania resztek pożniwnych należy również pamiętać o tym, że źle rozdrobnione i często zbite w grube frakcje resztki pożniwne mogą utrudniać siew roślin. Dodatkowo zagęszczenie słomy może stać się przyczyną znacznych problemów ze wschodami roślin. Poza tym zbite frakcje słomy kumulują znaczne ilości wody glebowej, która staje się mniej dostępna dla kiełkujących roślin.
