Jedną z najgroźniejszych chorób rzepaku jest kiła kapustnych. Na stanowiskach na których stwierdzono występowanie patogena, najlepiej zrezygnować na okres nie krótszy niż 7-9 lat z uprawy roślin z rodziny kapustowatych, jeśli nie możemy sobie na to pozwolić, należy wysiewać odmiany o podwyższonej tolerancji na tę chorobę.

Kiła kapustnych – choroba płodozmianowa

Choroba występuje najczęściej na tych polach i w tych rejonach Polski, w których rzepak uprawiany jest często na tych samych stanowiskach. Rozwojowi patogena sprzyja: niskie pH, nieuregulowane stosunki powietrzno-wodne, tendencja do zalewania i zaskorupiania się gleby, a także wysoka jej wilgotność.

Szkodliwość choroby wynika głównie z jej biologii, ponieważ zarodniki przetrwalnikowe mogą przetrwać w glebie przez ponad 10 lat (bez kontaktu z rodzina żywicielską), ponadto są one bardzo odporne na mróz i suszę.

Gdy na polu stwierdzimy występowanie kiły kapustnych

Najlepiej zrezygnować z uprawy roślin z rodziny kapustowatych (przez 7-9 lat) oraz, co jest bardzo ważne, nie wysiewać poplonów gorczycy białej, czy innych roślin z tej rodziny. Na takich stanowiskach należy uprawiać gatunki nie będące żywicielem choroby, tj.; zboża, kukurydzę, ziemniaki, buraki cukrowe, a także rośliny z rodziny bobowatych, na których bezwzględnie należy niszczyć chwasty z rodziny kapustowatych.

Niemniej nie zawsze możliwa jest rezygnacja z uprawy rzepaku w gospodarstwie… W takim przypadku dopuszczalny jest siew rzepaku, jeśli oczywiście jest to konieczność i nie ma innej alternatywy. Na takich stanowiskach można wysiewać odmiany rzepaku o podwyższonej odporności.

Właściwa agrotechnika to konieczność

Zastosowanie odmian odpornych na specyficzne rasy sprawcy kiły kapustnych to tylko częściowe rozwiązanie problemu, którego nie należy bagatelizować. Stąd konieczność stosowania racjonalnej agrotechniki, a więc stosowania wielu, wzajemnie uzupełniających się metod, a do najważniejszych z nich należą:

• uprawa rzepaku w płodozmianie, nie więcej niż 25 %, w sytuacji, kiedy na plantacji wystąpiła kiła kapusty, przerwa ta powinna wynosić co najmniej 7 – 9 lat,
• w międzyplonach ścierniskowych bezwzględnie nie uprawiać roślin kapustowatych np. gorczycy, rzepiku,
• niszczenie chwastów z rodziny kapustowatych w uprawach następczych oraz na miedzach oraz nieużytkach znajdujących się w pobliżu,
• uregulowanie odczynu gleby - pH 6,5 – 7,2. Pola zakażonego kiłą kapusty nie wapnować w czasie przerwy w uprawie (Kwaśny odczyn gleby sprzyja kiełkowaniu zarodników, które zginą jeśli nie napotkają na żywiciela.), tylko dopiero przed kolejnym siewem tej rośliny,
• unikać wczesnych terminów siewu rzepaku,
• stosować nawożenie m.in. borem, manganem, cynkiem, molibdenem i magnezem,
• poprawa struktury gleby i jej stosunków powietrzno – wodnych,
• po wszelkich pracach uprawowych na polu zakażonym kiłą dokładnie czyścić i myć wszystkie narzędzia i maszyny rolnicze oraz obuwie pracowników