Rzodkiew oleistą w międzyplonie ścierniskowym można uprawiać zarówno w siewie czystym, jak i w mieszankach, m.in. z gorczycą białą, facelią błękitną, wyką siewną lub zbożem jarym. W Polsce gatunek ten wykorzystywany jest głównie z przeznaczeniem na paszę, jako zielony nawóz lub mulcz pod rośliny jare.

Rzodkiew oleista we wczesnych fazach rozwojowych bardzo szybko rośnie zagłuszając wschodzące chwasty i chroniąc glebę przed erozją. Roślina ta wytwarza silnie rozwinięty, długi korzeń palowy, sięgający do 1,5 m. Głęboki system korzeniowy poprawia strukturę roli, spulchnia i napowietrza glebę, uruchamia niedostępne dla innych roślin związki pokarmowe, zapobiega wymywaniu pierwiastków z gleby.

Niektóre odmiany rzodkwi oleistej są szczególnie cenione przez plantatorów buraka cukrowego jako rośliny fitosanitarne, ponieważ ograniczają liczebność populacji mątwika burakowego (Heterodera schachtii Schmidt) w glebie, przeważnie o około 50%.
Rzodkwi oleistej nie powinno się uprawiać w zmianowaniach z dużym udziałem rzepaku ozimego w strukturze zasiewów, ponieważ jest ona żywicielem wielu wspólnych z rzepakiem patogenów, np. kiły kapustnych.

W Krajowym Rejestrze wpisanych jest siedem odmian tej rośliny: Adagio*, Giewont, Rolsema, Rolterra, Romesa*, Siletta Nova i Wiktor (* - odmiany mątwikobójcze).