Siew stanowi jeden z ważniejszych elementów produkcji pszenicy jarej, na który składa się jakość materiału siewnego oraz termin siewu i ilość wysiewu. Prawidłowy siew warunkuje uzyskanie wysokiego plonu, wpływając na budowę łanu, liczbę kłosów na jednostce powierzchni oraz liczbę ziaren. Warunkuje on również występowanie chorób i szkodników w uprawie pszenicy jarej.

Pszenica jara wymaga bardzo wczesnego terminu siewu, przy którym plonuje najwyżej i najwierniej. Roślina ta odznacza się dużą odpornością na wiosenne przymrozki. Im później jest wysiana, tym ma krótszą fazę rozwoju wegetatywnego i słabo rozwinięta wchodzi w okres rozwoju generatywnego. Wczesny siew pszenicy skutkuje lepszym rozkrzewieniem produktywnym, a dodatkowo umożliwia krzewienie rośliny w korzystniejszych warunkach, co wpływa na większą liczbę kłosków w kłosie oraz wytworzenie dłuższego kłosa. Warunkuje również lepszy rozwój systemu korzeniowego roślin, co stwarza lepsze warunki do przetrwania suszy panującej w okresie późnowiosennym oraz wpływa na efektywniejsze wykorzystanie nawozów mineralnych, a także uodparnia rośliny na porażenie przez choroby grzybowe.

Pszenica zasiana późno charakteryzuje się szybkim tempem wzrostu oraz przyspieszonym rozwojem, co wiąże się z ograniczoną liczbą kłosów na jednostce powierzchni oraz często gorszym rozwojem kłosa (mniejsza liczba kłosków w kłosie), a także ograniczoną płodnością i plonowaniem. Późny siew może również skutkować większym wypadaniem roślin oraz wpływa na zmniejszenie masy 1000 ziaren.

Gęstość siewu reguluje pokrój roślin oraz wpływa na prześwietlenie łanu, rozwój chorób, a także kształtuje wszystkie komponenty plonu, w tym obsadę kłosów na jednostce powierzchni. Ilość wysiewu powinna być dostosowana do wymagań odmiany oraz warunków siedliskowo-agrotechnicznych. Zwiększenie ilości wysiewu zalecane jest na glebach słabszych oraz przy siewach opóźnionych. Przyjmuje się, że w przypadku kompleksu żytniego bardzo dobrego gęstość siewu może wynosić nawet do 600 ziarniaków na 1 m2.