Konsumenci wykazują zróżnicowane preferencje w stosunku do produktów ziemniaczanych. W ocenie smakowitości, definiowanej jako zespół wrażeń smakowo-zapachowych odczuwanych podczas konsumpcji ziemniaków, kluczową rolę pełni skład chemiczny bulw. Obecność glikoalkaloidów w małych ilościach (<100 mg/kg) korzystnie wpływa na odczucia smakowe, ale po przekroczeniu 140 mg/kg nadaje ziemniakom gorzki smak, podobnie jak i związki fenolowe.

Skrobia – składnik bezsmakowy, wchodząc w reakcje ze związkami nadającymi smak i aromat ziemniakom oraz wpływając na teksturę gotowanych bulw oddziałuje na odbierane przez nas wrażenia smakowo – zapachowe. Ziemniaki o niewielkiej zawartości skrobi (wodniste) charakteryzują się na ogół mniej atrakcyjnym smakiem niż odmiany zawierające więcej skrobi, tj. bardziej mączyste. Popiół w dużej ilości nadaje ziemniakom mocny i cierpki smak, a w małej — mdły. Zawarte w bulwach cukry (glukoza, fruktoza i sacharoza) przyczyniają się do powstania słodkiego smaku, a razem z solami potasowymi i z produktami hydrolizy RNA odczuwane są w postaci smaku umami. Związki, które nadają ziemniakom aromat powstają przede wszystkim w trakcie ich krojenia i podgrzewania – w wyniki degradacji lipidów, cukrów i metioniny oraz w reakcji Maillarda.

Ziemniaki powinny być pozbawione smaków i zapachów obcych – pochodzących z środków ochrony stosowanych w uprawie albo z niewłaściwego przechowywania.