Kukurydza wytwarza duże ilości zielonej masy, która może być wykorzystana jako nawóz organiczny. Po zbiorze kukurydzy na CCM, na polu pozostają łodygi i liście, natomiast w przypadku zbioru na ziarno resztki pożniwne składają się z łodyg, liści właściwych i okrywowych oraz rdzeni kolb. Słoma kukurydziana ma największą wartość nawozową spośród wszystkich zbóż. Przeciętnie zawiera 1,19% azotu, 0,20% fosforu, 1,87% potasu, 0,40% wapnia, 0,28% magnezu oraz duże ilości boru i miedzi. Przyorana słoma wzbogaca glebę w substancję organiczną, zwiększa zawartość składników pokarmowych oraz korzystnie wpływa na aktywność mikroorganizmów glebowych. Zakłada się, że 80% substancji organicznej zawartej w słomie ulega rozkładowi dopiero po upływie 180 dni od przyorania i jej działanie uwidacznia się przez 3-4 lata. Dlatego wskazane jest nawożenie słomą na danym polu nie częściej niż co dwa lata.

Szybszemu rozkładowi i uwalnianiu składników pokarmowych sprzyja dokładne rozdrobnienie słomy i wymieszanie jej z glebą. Niekorzystną cechą słomy kukurydzianej jest szeroki stosunek C : N, wynoszący 60-70 : 1, który sprawia, że jest ona nawozem powodującym trwałe unieruchomienie azotu mineralnego gleby oraz odznaczającym się niskim współczynnikiem humifikacji. Wprowadzenie do gleby materiału roślinnego o tak dużej zawartości węgla stymuluje rozwój mikroorganizmów glebowych, które do swojego rozwoju zużywają azot z rozkładającej się słomy oraz azot z zasobów glebowych, które powinny być uzupełnione.