Rzepak należy do roślin o najsilniejszej reakcji na nawożenie azotem i wymaga dużych dawek nawozów azotowych. Badania wykazały, że nawet dawki do 300 kg N na ha nie powodują załamania plonu rzepaku. Efektywność rolnicza i fizjologiczna tak dużych dawek nawozów jest jednak niezadawalająca, a azot jest wykorzystywany zaledwie w kilkunastu procentach. Ponadto nadmierne dawki azotu pogarszają jakość nasion rzepaku. W intensywnej uprawie rzepaku nie zaleca się więc przekraczania dawki 240 kg N/ha.

Przy obliczaniu potrzeb należy uwzględnić zawartość azotu mineralnego tzw. N min w glebie na przedwiośniu, i wielkość zakładanego plonu nasion.

Dawkę oblicza się według wzoru: dawka N kg/ha = zakładany plon (t z ha) x pobranie (kg N /t nasion) – N min. 

Zawartość azotu mineralnego w glebie jest zmienna i zależy od przedplonu, przebiegu pogody oraz rodzaju gleby. Po dobrych przedplonach na glebach żyznych wynosi ona 40–80 kg N/ha, a po zbożach na glebach lekkich piaszczystych 10–40 kg N/ha. Warto wiec oznaczy N min w stacji chemiczno-rolniczej. Ponieważ azot nie pobrany przez rośliny jest „tracony” na skutek wymywania, nawożenie należy stosować w tak podzielonych i dawkach w takich terminach, aby rośliny mogły pobrać optymalną ilość azotu w okresie największego ich zapotrzebowania. 

Tab. 1. Terminy i dawki nawożenia rzepaku azotem (zalecenia IUNG, 2008)

Grupy AZOTY oferuje szereg efektywnych nawozów azotowych również zawierających niezbędną dla rzepaku siarkę: Saletrzk 27 Standard, ZAKsan, Saletra amonowa 32, Pulgran, Pulan, Pulrea, Pulsar®, Pulaska, Polifoska 21, Saletrosan®26 i 30, Salmag, Siarczan amonu AS2 czy płynny RSM i RSMS (Roztwór saletrzano-mocznikowy.

Dawkę wiosenną azotu należy dzielić tylko w przypadku gdy przekracza 120 kg N/ha. Dawki niższe można stosować jednorazowo tuż po ruszeniu wegetacji aby wykorzystać wodę z opadów zimowych. Dawki wyższe należy podzielić na dwie części dla zabezpieczenia plantacji przed wyleganiem i stratami azotu. Konieczność dzielenia dawki wynika z dynamiki akumulacji azotu. W prawidłowo prowadzonym łanie zasadnicza faza akumulacji azotu kończy się na początku kwitnienia. Do tego terminu rośliny pobierają około 85% całkowitej ilości azotu niezależnie od wytworzonego plonu nasion. Niedobór azotu w fazie kwitnienia, o ile występuje, ma niewielkie znaczenie dla przyszłego plonu nasion.

Bardzo wysoką efektywność wykazuje dokarmianie dolistne roślin mocznikiem w trakcie wegetacji. Rzepak nie jest wrażliwy na oparzenia Mocznikiem, dlatego zaleca się do oprysku jego 12% roztwór wodny. We wspólnym oprysku można w razie potrzeby zastosować dokarmianie magnezem i mikroelementami (tab. 2).

Tab. 2. Dokarmianie dolistne rzepaku (wg Czuby)