Zapotrzebowanie rzepaku na wodę uzależnione jest od jego fazy rozwojowej. W okresie jesiennej wegetacji, od wschodów do zahamowania wegetacji przed zimą, rzepak ozimy wykazuje średnią wrażliwość na niedobory wody w glebie, a dobra wilgotność gleby w okresie kiełkowania i wschodów wpływa na równomierny rozwój roślin w okresie jesiennym. Zbyt mała wilgotność gleby w tym okresie prowadzi natomiast do opóźnienia wschodów oraz nierównomiernego jesiennego rozwoju roślin, co może wpływać na obniżenie plonowania.

W okresie wiosenno-letnim rzepak wykazuje znaczną wrażliwość na suszę, co jest szczególnie widoczne w przypadku rzepaku jarego. Rzepak ozimy, ze względu na wcześniej rozpoczętą wegetację wiosenną, może w sprzyjających warunkach korzystać z wody pochodzącej z opadów zimowych. Okresem krytycznym pod względem zaopatrzenia w wodę jest faza kwitnienia, a następnie dojrzewania. Szczególnie w okresie kwitnienia dodatnio na plony rzepaku wpływają częste, ale małe opady deszczu, przy stosunkowo niewysokiej temperaturze powietrza. Wystąpienie suszy glebowej w fazie kwitnienia rzepaku może wpływać na obniżenie uzyskanych plonów nasion w efekcie opadania kwiatów lub niezawiązywania nasion w łuszczynie, co prowadzi do zmniejszenia liczby łuszczyn z nasionami. Wynikające z tego obniżenie plonu może być niekiedy częściowo rekompensowane przez zwiększenie masy tysiąca nasion. Z kolei niedobór wody w glebie w okresie dojrzewania roślin może prowadzić do obniżenia plonu w konsekwencji zmniejszenia masy 1000 nasion.