Termin siewu rzepaku ozimego przypada najwcześniej spośród wszystkich ozimin, w związku z czym jest on przez długi okres czasu, tj. do ustania jesiennej wegetacji, narażony na konkurencję ze strony chwastów.

Większość gatunków chwastów jakie spotykamy w jego zasiewach jesienią to dobrze tolerujące niskie temperatury chwasty zimujące, które wschodzą i rosną przez całą jesień aż do ustania wegetacji, a następnie zimują w formie rozety lub kilku rozkrzewień. W czasie ciepłej jesieni mogą pojawić się również chwasty jare (np. komosa biała, rdestówka powojowata). Wymarzają one wraz z nadejściem jesiennych przymrozków, nie stanowią więc zagrożenia dla wiosennej wegetacji rzepaku. Nie należy jednak ignorować ich bytności w łanie, zwłaszcza gdy występują w dużym nasileniu, ponieważ konkurują z roślinami o zasoby siedliska, co przekłada się na wysokość zebranego plonu.

Na polach rzepaku ozimego uprawianego po zbożach pojawiają się samosiewy zbóż. Ich obecność staje się coraz większym problemem dla plantatorów ze względu na fakt, że w płodozmianie wchodzi on bardzo często na stanowisko po zbożach. Próg szkodliwości dla samosiewów zbóż wynosi 15-20 roślin/m².

Jego uciążliwość wynika z faktu, że jest to roślina wieloletnia, która, oprócz z nasion, rozmnaża się z pociętych w czasie uprawek kłączy. Z tego powodu jest bardzo trudna do wytępienia. 

Chwasty dwuliścienne wschodzące jesienią w rzepaku

Spośród wschodzących jesienią chwastów dwuliściennych największe zagrożenie dla rzepaku stanowią:

• przytulia czepna,
• chaber bławatek,
• mak polny,
• rumian polny,
• maruna bezwonna.

Gatunki te sięgają górnych partii, a niejednokrotnie przerastają łan. Osiągają przy tym dość spore rozmiary i zagłuszają rzepak, co prowadzi do znacznych strat w plonie. Niektóre z nich, jak przytulia czepna, oplatają rośliny, powodując ich wyleganie oraz utrudniając zbiór. Można śmiało zaliczyć ją do grona najgroźniejszych rywali, gdyż już 1 roślina/m² powoduje istotne straty w plonie. Jej wzrost jesienią jest raczej powolny, dopiero wraz z wiosennym ociepleniem zaczyna być dynamiczny. Do liderów w konkurencji z rzepakiem należą również chwasty rumianowate, które występując w zagęszczeniu 3 roślin/m² mogą znacząco obniżyć plon ziarna. Maruna bezwonna może w sprzyjających warunkach dorastać do 100-120 cm, natomiast przeciętnie osiąga najwyżej 60 cm. 

Mniej konkurencyjne, jednak dość problematyczne dla rzepaku, są spokrewnione z nim tasznik pospolity, tobołki polne i stulicha psia. Chwasty te nie stanowią dużego zagrożenia dla zbieranych plonów, jednak są żywicielami groźnej dla rzepaku kiły kapusty. Poza tym są wysoce plenne, w związku z czym ich liczebność stale wzrasta.

Jesienią spotkać można także mniej groźne chwasty piętra niskiego takie jak: bodziszek drobny, fiołek polny, gwiazdnica pospolita, jasnoty i przetaczniki. Nie należy jednak lekceważyć ich obecności na polu, ponieważ niezwalczane mogą szybko stać się utrapieniem dla plantatorów. Taka sytuacja dotyczy np. bodziszka drobnego, który w ostatnich latach zaczął licznie i z dużą częstotliwością pojawiać się w uprawach rzepaku ozimego.