Rzepak należy do roślin szczególnie wrażliwych na niedobór siarki w glebie, a jego zapotrzebowanie jest ponad trzykrotnie wyższe niż zbóż. Szacuje się, że około 70% gleb w Polsce wykazuje niedobór siarki przyswajalnej. To w konsekwencji przekłada się na pogorszenie plonowania, gorszą jakość oraz mniejszą odporność na choroby wszystkich roślin, w tym również siarkolubnych.

Siarka – bez niej ani rusz!

Rzepak należy do roślin siarkolubnych. Przyjmuje się, że jego zapotrzebowanie na ten pierwiastek wynosi średnio 16-20 kg S na 1 tonę nasion. Rzepak pobiera ją w ilości 1/5 dawki pobranego azotu. Siarka pobierana jest głównie przez system korzeniowy roślin, dostarczenie tego składnika dolistnie jest mało efektywne. Siarka w rzepaku odgrywa bardzo ważną rolę w metabolizmie białek oraz enzymów, a także syntezie innych ważnych składników pokarmowych. Rzepak ozimy zapotrzebowanie na ten pierwiastek wykazuje w trakcie całego sezonu wegetacyjnego, dlatego ważna jest wczesna aplikacja. Największe zapotrzebowanie na ten składnik przypada od fazy formowania łodygi do początku zawiązywania łuszczyn.

Najważniejsze funkcje siarki w roślinie:

• gospodarka azotem (lepsze pobieranie)
• odporność na stresy biotyczne (choroby oraz szkodniki)
• synteza ligniny- główny składnik ścian komórkowych (im więcej ligniny w ścianach tym rośliny bardziej odporne na choroby)
• jakość produktów roślinnych.

Żółte chlorozy na najmłodszych liściach rzepaku to typowy objaw niedoboru siarki. (Źródło: AgroFoto)

Siarka w rzepaku – niedobór

Symptomy niedoboru siarki w pierwszej kolejności można zaobserwować na najmłodszych (górnych) liściach. Spowodowane jest to słabym przemieszczaniem się tego pierwiastka w roślinie. Siarka jest bardzo wolno transportowana ze starych do nowo tworzących się organów. Młode liście stają się jasnozielone lub żółte (chlorozy). Gdy niedobór jest bardzo silny, mogą przyjmować fioletowe, a nawet czerwone zabarwienie. Młode liście często staja się wąskie i małe, charakterystyczne jest ich łódeczkowate wygięcie. Niedobór siarki dosyć często mylony jest z objawami niedoboru azotu. Istnieje jednak znacząca różnica pomiędzy niedoborami tych dwóch pierwiastków. Niedobór azotu w pierwszej kolejności pojawia się na starszych liściach.

Niedobór siarki może pojawić się również w późniejszym okresie wegetacji, szczególnie podczas kwitnienia. Kwiatostan rzepaku jest znacznie słabszy, mniej „zbity”, a kwiaty mają zdecydowanie jaśniejszy kolor. W skrajnych przypadkach niedobór tego składnika może prowadzić nawet do bielenia kwiatów. Łuszczyny, które zawiązują się z kwiatów o jaśniejszym zabarwieniu są krótsze, często mają charakterystyczne antocyjanowe zabarwienie. Zawierają zdecydowanie mniej nasion, niż łuszczyny u roślin prawidłowo odżywionych siarką.
IMGC#4#60

Jak dostarczyć siarkę – dwie drogi

Siarkę roślinom rzepaku można dostarczyć na dwa sposoby: doglebowo oraz dolistnie (znacznie mniejsza efektywność). Wszystko zależy od fazy rozwojowej roślin. Doglebowe nawożenie rzepaku ozimego siarką powinno być wykonane tuż po ruszeniu wiosennej wegetacji. Można ją wtedy podać równocześnie ze startową dawką nawozu azotowego. Przy ustalaniu dawki nawożenia należy pamiętać, że stosunek azotu do siarki powinien wynosić w przypadku rzepaku 5:1. Nawożenie dolistne wykonuje się już w trakcie wegetacji, aż do fazy kwitnienia.

Dobre odżywienie roślin siarką wpływa na:

• poprawę kwitnienia roślin
• lepsze dojrzewanie roślin
• większy plon oraz zawartość oleju w nasionach.

Przenawożenie siarką

W myśl powiedzenia „co za dużo, to niezdrowo”, z dawką siarki nie wolno przesadzić. Zbyt duża dawka tego składnika może mieć negatywny wpływ na roślinę uprawną oraz glebę.

Nadmiar siarki może prowadzić do:

• wzrostu zakwaszenia gleby
• negatywnego oddziaływania na środowisko
• wzrostu zawartości glukozynolanów w śrucie, częściowo w oleju oraz biopaliwach.

Glukozynolany – metabolity z roślin krzyżowych złożone min. z glukozy i siarki.

Dobre rozwiązanie na start

Asortyment nawozów azotowo-siarkowych na rynku jest bardzo szeroki. Tuż przed ruszeniem wegetacji siarkę najlepiej podać łącznie ze startową dawką azotu. Dobrym rozwiązaniem będzie zastosowanie nawozu Saletrosan® 26, który jest mieszaniną azotanu amonu i siarczanu amonu z dodatkiem mączki dolomitowej bogatej w wapń i magnez.

Skład nawozu Saletrosan® 26:

• 26% azotu (N), w tym 19% w formie amonowej oraz 7% w formie saletrzanej
• 13% siarki (S) co stanowi 32,5% w przeliczeniu na trójtlenek siarki (SO₃), rozpuszczalnej w wodzie w formie siarczanu.

Zaletą nawozu Saletrosan® 26 jest możliwość równoczesnego zastosowania wiosną azotu i siarki. Azot w formie amonowej nie ulega wymywaniu z gleby oraz jest wolno pobierany przez rośliny. Dodatkowo może być pobierany w niewielkich ilościach w niższych temperaturach. Wpływa na dobre ukorzenienie roślin, wspomaga pobieranie fosforu a, a także ogranicza nadmierne pobieranie potasu. Saletrzana forma azotu, ze względu na szybkość działania, przyspiesza wegetację roślin. Dzięki niej rośliny szybciej się regenerują po zimowym osłabieniu. Wysoka zawartość siarki siarczanowej dobrze rozpuszczalnej w wodzie, uodparnia rośliny i zaopatrza je w siarkę już od początku wiosennej wegetacji. Największe niedobory siarki w glebie występują wiosną, od jesieni do zimy jest ona sukcesywnie wymywana. 

Saletrosan® 26 wpływa na lepsze ukorzenienie roślin, przyspiesza ich wzrost w początkowych fazach rozwojowych, poprawia również odporność.
IMGC#5#70

Autor: Małgorzata Srebro
Źródło: Agrofakt.pl