Rzepak jary charakteryzuje się mniejszą popularnością w porównaniu do rzepaku ozimego. Niemniej jednak roślina ta co roku ma swoich zwolenników. Najczęściej siana jest po wystąpieniu ostrych zim. Najlepszym przedplonem dla rzepaku jarego są rośliny okopowe, a szczególnie ziemniaki, a także rośliny pastewne i przemysłowe, z wyłączeniem roślin krzyżowych. Rzepak jary w przypadku gleb pszennych może być również uprawiany po zbożach. Nie zaleca się uprawy tej rośliny po buraku cukrowym (rośliny kapustowate są żywicielami mątwika burakowego), jak również po wymarzniętym rzepaku ozimym. Rzepak jary wymaga gleb żyznych z głęboką warstwą próchniczną. W odróżnieniu od rzepaku ozimego może być uprawiany na glebach murszowych i torfowych.

Rzepak jary jest stosunkowo wrażliwy na niedobory wody glebowej oraz ma wysokie wymagania w stosunku do stosowanych nawozów. Roślina ta powinna być uprawiana na terenach, gdzie roczna suma opadów przekracza 600 mm. Rzepak jary charakteryzuje się większą niż rzepak ozimy wrażliwością na występowanie chorób czy szkodników.

Nawożenie rzepaku jarego, ze względu na uzyskiwanie niższych plonów, powinno być niższe niż jego formy ozimej. Nawożenie fosforowe i potasowe należy zastosować w okresie jesiennym w dawkach od 40 do 60 kg P₂O₅/ha i od 80 do 150 kg K₂O/ha (przy zakładanym plonie na poziomie 2 – 2,5 t/ha). Z kolei nawozy azotowe, w dawce od 90 do 140 kg N/ha, należy aplikować w okresie wiosennym. Stosowanie azotu w dawce podzielonej zabezpiecza ten pierwiastek przed stratami związanymi z jego wymyciem.

Siew rzepaku jarego zalecany jest zaraz po ruszeniu wegetacji pszenicy, ale nie wcześniej niż po uzyskaniu temperatury wierzchniej warstwy gleby na poziomie 5 – 6ºC. Siew tej rośliny często pokrywa się z siewem jęczmienia jarego. Należy jednak pamiętać, że w przypadku rzepaku jarego niebezpieczne są zarówno zbyt wczesne, jak i zbyt późne siewy. Zbyt wczesne siewy, w związku z występującymi niskimi temperaturami, mogą w znacznym stopniu opóźniać wschody i wyrównanie roślin oraz wpływać na zwiększenie ryzyka porażenia przez zgorzel siewek. Z kolei w przypadku późnych siewów może dochodzić do zmniejszenia zaopatrzenia roślin w wodę oraz zwiększenia możliwości ich porażenia przez szkodniki.