Widząc zgrubienia na korzeniach rzepaku zastanawiamy się, co to może być? Przyczyna może mieć dwa źródła… Jedną z nich jest żerowanie larw chowacza galasówka. Inną dużo groźniejszą przyczyną jest zaatakowanie plantacji przez zarodniki pływkowe kiły kapustnych.

Chowacz galasówek – szkodnik o znaczeniu lokalnym, który może atakować młode rośliny rzepaku w fazie wschodów BBCH 12-19, a także wiosną w fazach BBCH 20-19. Postacią szkodliwą są larwy, owady dorosłe czyli chrząszcze nie powodują strat ekonomicznych na plantacji. W wyniku żerowania larw na szyjce korzeniowej rośliny pojawiają się charakterystyczne naroślia, a zaatakowana roślina słabiej się rozwija, jest bardziej podatna na choroby oraz zmniejsza się jej mrozotrwałość.

Zaprawianie nasion rzepaku to skuteczna metoda ograniczająca owada. Z tego względu nasilenie szkodnika w bieżącym sezonie powinno być niższe. W przypadku nasion zaprawionych larwy giną jeszcze przed wniknięciem do korzenia rośliny. Jeśli szkodnik wystąpi na plantacji (próg ekonomicznej szkodliwości to 2-3 chrząszcze w żółtym naczyniu w ciągu 3 dni), to z uwagi na brak zarejestrowanych preparatów, ogranicza się go przy okazji zwalczania innych szkodników, najczęściej substancjami czynnymi z grupy pyretroidów.. Duże znacznie w ograniczaniu szkodnika ma zwalczanie chwastów z rodzin krzyżowych.

Groźna kiła kapustnych

Inaczej sprawa wygląda gdy na plantacji stwierdzimy występowanie kiły kapustnych. Jest to jedna z najgroźniejszych chorób rzepaku, a jej liczne występowanie związane jest z częstą uprawą rzepaku na tym samym polu. Niestety nie ma możliwości chemicznego ograniczania tej choroby w trakcie sezonu wegetacyjnego.

Co sprzyja kile kapustnych?

• częsta uprawa rzepaku na tym samym stanowisku;
• niskie pH,
• nieuregulowane stosunki powietrzno-wodne,
• tendencja do zalewania i zaskorupiania się gleby,
• wysoka wilgotność gleby,
• optymalna temperatura infekcji to 20-22°C (poniżej 15°C rozwój choroby zostaje spowolniony).

Jedynym sposobem przeciwdziałania kile jest przerwanie uprawy rzepaku i innych roślin kapustowatych na tym samym polu przez okres minimum 8 lat. Jeśli nie możemy sobie na to pozwolić, należy wysiewać odmiany o podwyższonej tolerancji na tę chorobę, które dostępne są na polskim rynku, a także przestrzegać zasad poprawnej agrotechniki (m.in. uregulować odczyn gleby i po wszelkich pracach uprawowych na polu zakażonym kiłą dokładnie czyścić i myć wszystkie narzędzia i maszyny rolnicze oraz obuwie pracowników). Należy pamiętać, że mając kiłę kapustnych na polu, to walka z tą chorobą trwa przez wiele lat. Zarodniki przetrwalnikowe mogą przetrwać w glebie bez kontaktu z rodzina żywicielską, przez ponad 10 lat, ponadto są one bardzo odporne na mróz i suszę.