Zaletą słomy jest możliwość jej stosowania pod wszystkie rośliny i na wszystkich rodzajach gleb. Wartość nawozowa przyoranej słomy jest tym większa im więcej znajduje się w niej składników pokarmowych i zależy głównie od jej pochodzenia. W suchej masie słomy rzepaku znajduje się 0,72% azotu, 0,13% fosforu, 1,76% potasu, 1,56% wapnia oraz 0,13% magnezu. Z kolei w słomie pszenicy ozimej wartości te kształtują się następująco: 0,64% azotu, 0,10% fosforu, 1,05% potasu, 0,27% wapnia i 0,09% magnezu. Słoma żyta zawiera nieco niższe zawartości makroskładników, które kształtują się na poziomie: 0,58% azotu, 0,11% fosforu, 1,00% potasu, 0,23% wapnia i 0,08% magnezu. Mimo, że zawartość składników pokarmowych w słomie rzepaku i zbóż jest niższa niż w oborniku i gnojowicy, to jednak wpływa ona korzystnie na bilans substancji organicznej w glebie, gdyż umożliwia dostarczenie do gleby 60 – 70% substancji organicznej, w porównaniu do standardowej dawki obornika. Przy wykorzystaniu nawozowym słomy należy jednak pamiętać, że jej zastosowanie przyspiesza rozwój mikroorganizmów glebowych, dla których jednak ilość azotu zawartego w słomie jest niewystarczająca i które w związku z tym do swojego wzrostu i rozwoju zużywają glebowe zasoby azotu przyswajalnego. Stanowią tym samym konkurencję dla występujących na danym obszarze roślin uprawnych, co może w konsekwencji prowadzić do obniżenia uzyskanego plonu użytkowego. W celu ograniczenia występowania tego negatywnego zjawiska należy wraz z przyorywaną słomą zastosować azot mineralny, który będzie stanowił dodatkowe źródło tego składnika pokarmowego. Przyjmuje się, że w celu rozłożenia 100 kg słomy niezbędne jest wniesienie dodatkowo 0,6 – 0,8 kg azotu. Aplikacja azotu wraz z przyorywaną słomą wpływa na przyspieszenie mineralizacji, a w następnej kolejności procesu humifikacji, prowadzącego do przemiany uwolnionych w procesie mineralizacji związków do próchnicy glebowej. Poza azotem mineralnym przy przyorywaniu słomy można również jako źródło tego składnika pokarmowego zastosować gnojowicę.

W gospodarstwach o intensywnym nawożeniu, ze względu na obecność w glebach znacznych ilości azotu, które mogą być wykorzystane do mineralizacji słomy, przy jej przyorywaniu można zrezygnować z aplikacji dodatkowej dawki azotu. Zaletą stosowania słomy w tego typu gospodarstwach jest jej korzystny wpływ na ograniczenie strat azotu, który niewykorzystany mógłby ulec wymyciu w głębsze warstwy profilu glebowego.