Optymalny termin siewu kukurydzy przypada średnio na drugą i trzecią dekadę kwietnia w Polsce południowo-zachodniej i zachodniej oraz trzecią dekadę kwietnia i pierwszą dekadę maja w pozostałych rejonach kraju. Wtedy temperatura gleby na głębokości 6-8 cm powinna wynosić 8-10^oC, a to gwarantuje szybkie wschody roślin. Fenologicznym wskaźnikiem siewu kukurydzy w Polsce jest kwitnienie czeremchy, czereśni, porzeczki czerwonej i mniszka lekarskiego.

W tym roku niska temperatura powietrza występująca w wielu regionach Polski uniemożliwia wysiew kukurydzy w optymalnym, kalendarzowym terminie. Siew w glebę nieogrzaną nie jest wskazany, ponieważ kiełkowanie i wschody znacznie się opóźniają, a nasiona mogą być uszkadzane przez faunę glebową. Kiedy wzrośnie temperatura powietrza nie należy zwlekać z siewem kukurydzy, ponieważ zazwyczaj wpływa to negatywnie na wzrost i rozwój tego gatunku. Skutki późniejszych wschodów roślin są szczególnie widoczne w początkowych fazach wzrostu roślin. W porównaniu do kukurydzy wysianej w optymalnym czasie, rośliny z siewu późniejszego wytwarzają mniejszą biomasę i mają słabiej rozwinięty system korzeniowy. Z czasem, zwłaszcza w korzystnych dla tej uprawy warunkach pogodowych i przy zbilansowanym nawożeniu, różnice nieco się zacierają. Jednakże najczęściej kukurydza z opóźnionych siewów odznacza się mniejszym plonem ziarna i CCM oraz mniejszą wartością paszową. Jest to wynikiem mniejszej liczby zawiązanych kolb, mniejszej liczby i masy ziaren w kolbie oraz mniejszego MTZ.