Zboża należą do roślin o stosunkowo niewielkim zapotrzebowaniu na siarkę. Ich wymagania pokarmowe w stosunku do tego pierwiastka są znacznie niższe niż roślin krzyżowych, liliowatych czy bobowatych i kształtują się na poziomie od 12 do 20 kg S/ha. Mimo to reagują one na nawożenie siarką wzrostem plonów oraz poprawą ich jakości, zwłaszcza w warunkach dobrego zaopatrzenia w azot, fosfor i potas. Wyraźny wpływ niedoboru siarki ujawnia się już we wczesnych fazach rozwojowych roślin, przyczyniając się między innymi do ograniczenia ich wzrostu.
Odpowiednie zaopatrzenie pszenicy w siarkę przyczynia się do właściwego rozwoju bielma w ziarniakach oraz wydłużenia czasu nagromadzania białka, dzięki czemu jego ilość w ziarnie wzrasta. Budowa bielma jest ważnym kryterium przemiałowej i wypiekowej jakości ziarna pszenicy. Nawożenie pszenicy siarką wpływa również na jakość białka, która uzależniona jest między innymi od zawartości aminokwasów siarkowych. W dojrzałym ziarnie pszenicy siarka występuje w białkach w formie metioniny i cysteiny, podczas gdy w warunkach deficytu tego składnika koncentracja aminokwasów siarkowych zmniejsza się na korzyść asparaginy i argininy. Siarka oddziałuje także na fizyczne właściwości ciasta, zwiększając jego elastyczność i wytrzymałość na rozciąganie, co przekłada się na wzrost objętości bochenków.

Wyznacznikiem jakości ziarna pszenicy jest stosunek azotu do siarki, zwłaszcza w przypadku odmian wypiekowych. Oba te pierwiastki wchodzą bowiem w skład białek. Właściwe proporcje między azotem i siarką kształtują się na poziomie 12:1 do 15:1. Zachwianie równowagi między tymi pierwiastkami wpływa niekorzystnie na jakość ziarna pszenicy, zwiększając w nim zawartość azotanów i amidów.