
Sklejanie łuszczyn w rzepaku to kluczowy zabieg agrotechniczny pod koniec wegetacji, który może zadecydować o wysokości i jakości plonu. W niniejszym artykule doradzamy, kiedy i jak prawidłowo przeprowadzić ten zabieg oraz jakie preparaty wybrać, by zminimalizować straty wynikające z przedwczesnego osypywania się nasion.
Rzepak ozimy, dojrzewając, tworzy łuszczyny, które są szczególnie podatne na pękanie w warunkach suszy, silnego wiatru czy opadów deszczu. Pęknięcie łuszczyny prowadzi do osypywania się nasion, co znacznie obniża plon i zysk z uprawy. W skrajnych przypadkach straty mogą sięgać nawet 30% potencjalnego plonu. Dlatego sklejanie łuszczyn rzepaku to inwestycja w bezpieczeństwo zbioru.
Optymalny termin zabiegu przypada na moment, gdy:
Zbyt wczesne wykonanie zabiegu zmniejsza jego skuteczność, z kolei zbyt późne – może nie uchronić już przed osypywaniem.
Na rynku dostępne są specjalistyczne preparaty oparte na polimerach, silikonach lub substancjach adhezyjnych, tworzące na powierzchni łuszczyn elastyczną, przepuszczalną dla gazów powłokę, która wzmacnia strukturę łuszczyny i zapobiega jej pękaniu.
Najpopularniejszymi środkami do sklejania łuszczyn są środki na bazie polimerów akrylowych, które cechują się dobrą przepuszczalnością i wysoką odpornością na zmywanie. Do zwiększenia skuteczności zabiegu można je wzbogacić o adiuwanty, poprawiające rozprowadzenie i przyczepność cieczy roboczej lub o przeciwutleniacze, które dodatkowo chronią rośliny przed stresem oksydacyjnym.
Jak przeprowadzić zabieg sklejania?
Zalecenia praktyczne:
Sklejanie łuszczyn rzepaku to skuteczna forma ochrony plonu i inwestycja w bezpieczeństwo zbioru. Kluczowe znaczenie ma dobór właściwego preparatu, precyzyjny moment zabiegu oraz odpowiednia technika oprysku. W dobie rosnących kosztów i niestabilnych warunków pogodowych, taki zabieg może przesądzić o rentowności całej uprawy.
