W Polsce mikroelementem, który w największym stopniu ogranicza plonowanie buraków cukrowych jest bor. Szacuje się, że w kraju ponad 80% gleb wykazuje niską zasobność w ten pierwiastek. Z tego względu bor powinien być włączony do podstawowej agrotechniki buraka cukrowego.

Bor spełnia bardzo ważną funkcję w procesach fizjologicznych rośliny. Jest on niezbędny do transportu węglowodanów z liści do korzenia spichrzowego, przez co wpływa bezpośrednio na zawartość cukru. Straty w wyniku utraty plonu korzeni i polaryzacji mogą dochodzić nawet do 50%. Ponadto obecność boru naturalnie zwiększa odporność rośliny na choroby grzybowe. Gospodarkę tym składnikiem często zakłócają długotrwałe susze, które każdego roku trapią rolników.

Bor należy podawać roślinie prawie przez cały okres jej wegetacji. Pierwszą dawkę najlepiej zastosować przedsiewnie w postaci nawozu POLIFOSKA® PETROPLON. W późniejszym terminie, od fazy 5. (6.) liści właściwych, pierwiastek ten aplikuje się w formie preparatów nalistnych, i o ile nie ma przeciwskazań wraz z środkami ochrony roślin. Zalecana dawka boru na hektar kształtuje się od 0,5 kg w stanowisku z obornikiem do 3,0 kg w stanowisku bez nawozów organicznych i skrajnie ubogim w ten składnik.

Literatura:
1. Grzebisz W. 2011. Technologie nawożenia roślin uprawnych – fizjologia plonowania. T. 1. Oleiste, okopowe i strączkowe. PWRiL, Poznań.