Wyższą jakość korzeni buraka cukrowego stwierdza się gdy zawierają one więcej sacharozy i suchej masy, mniej niebiałkowych związków azotowych oraz cukrów redukujących, a także mniej popiołu. Zawartość sacharozy w korzeniach zależy w głównym stopniu od odmiany rośliny, gdyż jest względnie stałą cechą genetyczną. Różnice pomiędzy odmianami w zawartości sacharozy mogą wynosić nawet do kilku procent. Nawożenie modyfikuje zawartość cukru w buraku cukrowym, jednak jego wpływ jest znacznie mniejszy niż uwarunkowania genetyczne.

Najczęściej wzrastające nawożenie NPK wpływa na zmniejszenie zawartości sacharozy w plonie użytkowym buraka, przy czym wpływ poszczególnych składników nawozowych nie jest jednakowy. Zwiększanie dawki azotu skutkuje na ogół zmniejszeniem zawartości sacharozy. Z kolei wzrost nawożenia potasem, a niekiedy również fosforem, wpływa na zwiększenie zawartości sacharozy w buraku cukrowym. Jednak tylko umiarkowanie duże dawki potasu korzystnie wpływają na zawartość cukru, a przy nadmiernych jego dawkach, zwłaszcza nierównoważonych nawożeniem innymi makroskładnikami, może dochodzić do obniżenia koncentracji sacharozy w korzeniach buraka. Przy intensywnym nawożeniu azotowym niekiedy niekorzystne działanie wysokich dawek tego składnika pokarmowego na zawartość cukru może być niwelowane przez nawożenie potasowe. Zwiększenie zawartości sacharozy ma miejsce również przy dostarczeniu roślinom sodu, zwłaszcza przy stosowaniu dużych dawek potasu. Niekiedy obserwuje się również zwiększenie zawartości cukru w korzeniach buraka cukrowego w efekcie aplikacji boru i manganu, w przypadku którego efekt ten obserwowany jest na glebach charakteryzujących się wysokimi wartościami pH. Stosowanie nawożenia organicznego nie wpływa w znaczący sposób na zawartość sacharozy, jednak duże dawki gnojowicy mogą obniżać jej koncentrację w korzeniach buraka cukrowego.