Do roślin motylkowych należą gatunki z grupy grubonasiennych (strączkowych – m.in. groch siewny, bób i bobik, łubin wąskolistny, biały i żółty, fasola zwykła, soja uprawna, soczewica jadalna) i drobnonasiennych (m.in. koniczyna – biała, różowa i inkarnatka, lucerna mieszańcowa, wyka ozima, seradela). W naszym kraju uprawianych jest kilkanaście gatunków z grupy roślin strączkowych – głównie do pozyskiwania nasion, będących źródłem pożywienia zarówno dla człowieka, jak i zwierząt gospodarskich. Istotna wartość żywieniowa tych roślin wynika z ich dużej zasobności w białko, błonnik, składniki mineralne i witaminy. W porównaniu do zbóż zawierają więcej białka (co najmniej dwukrotnie) o lepszej jakości, a także potasu, wapnia i żelaza oraz stanowią cenne źródło witamin E i K oraz tych z grupy B (m.in. tiaminy, ryboflawiny czy kwasu foliowego). 

Motylkowe potrzebują zwłaszcza boru i molibdenu 

Pobierane przez rośliny składniki pokarmowe kształtują elementy struktury plonu – m.in. ilość zawiązanych strąków i zawartych w nich nasion oraz masę wykształconych nasion. Wśród mikroelementów istotną rolę odgrywają głównie bor i molibden, na których niedobór rośliny motylkowe wykazują wrażliwość. Ich dostateczne zaopatrzenie w te pierwiastki na wczesnym etapie wegetacji sprzyja rozwojowi systemu korzeniowego oraz prawidłowemu funkcjonowaniu brodawek korzeniowych. A więc, pierwiastki te pośrednio wpływają na zdolność roślin do wiązania azotu atmosferycznego. Na dalszym etapie rozwoju roślin strączkowych wspomniane składniki uczestniczą w procesie rozwoju i zapłodnienia kwiatów, z których następnie wykształcają się strąki nasienne – stąd ich dostarczenie roślinom powoduje zwiększenie uzyskanego plonu. 

Dodatkowo, bor ogranicza podatność roślin na choroby fuzaryjne. Z kolei, cynk i mangan uczestniczą w ogólnym wzroście roślin kształtując liczbę rozgałęzień, a ich niedobór prowadzi do zmniejszenia liczby wykształcanych kwiatów. Ponadto, w przypadku głębokiego niedoboru żelaza rośliny nie wykształcają pędów bocznych. Wrażliwość roślin motylkowych na niedostatek manganu i żelaza ujawnia się na stanowiskach świeżo zwapnowanych lub cechujących się naturalnie wysokim odczynem oraz na gruntach często przesychających (zwłaszcza w krytycznych etapach formowania plonu).