Soja stanowi jedną z najwartościowszych roślin uprawianych na świecie przeznaczonych na pokarm dla ludzi i paszę dla zwierząt. Soja to roślina ciepłolubna dnia krótkiego. W Polsce najkorzystniejsze są odmiany o około 140 dniowym okresie wegetacji. Nasiona soi zawierają średnio 40% białka o bardzo dobrym składzie aminokwasowym i do 20% tłuszczu o wysokiej zawartości nienasyconych kwasów tłuszczowych. Dużą rolę odgrywa śruta poekstrakcyjna, stanowiąca wysokobiałkowy komponent mieszanek paszowych oraz olej stosowany w żywieniu. Nasiona soi stanowią bogate źródło lecytyny, witamin i soli mineralnych. Olej sojowy charakteryzuje się wysoką wartością dietetyczną. Rośliny soi mogą również być przeznaczane na zieloną masę od momentu wytworzenia pierwszych płaskich strąków do momentu żółknięcia liści. 

Soja zostawia dobre stanowisko dla rośliny następczej 

Uprawa soi charakteryzuje się niskimi kosztami produkcji. Soja stanowi wartościową roślinę w płodozmianie, będąc dobrym „przerywnikiem” w płodozmianie zbożowym. Jest cenną rośliną przedplonową, ponieważ wzbogaca glebę w azot, a resztki pożniwne poprawiają właściwości fizyczne i chemiczne gleby, zwiększając w niej zawartość substancji organicznej. Wpływa również na poprawę właściwości biologicznych gleby. Soja wykazuje dobre działanie dla rośliny następczej, pozostawiając bardzo dobre stanowisko zasobne miedzy innymi w azot (nawet do 100 kg/ha).

Dzięki symbiozie z bakteriami brodawkowymi wiążącymi wolny azot z powietrza soja tą drogą otrzymuje wystarczającą ilość azotu do pokrycia swoich potrzeb pokarmowych, w związku z tym nawożenie azotowe może być ograniczone jedynie do aplikacji niewielkiej dawki startowej tego pierwiastka. Na glebach mniej zasobnych oraz w uprawie soi po zbożach nawożenie azotowe wpływa na zwiększenie plonu nasion, jednak może przedłużać okres wegetacji, obniżać masę brodawek, a także zwiększać masę korzeni. Zbyt wysoka dawka azotu może przyczyniać się do wylegania roślin.

W przypadku uprawy soi na glebach zasobnych w przyswajalne formy fosforu i potasu można w znacznym stopniu ograniczyć nawożenie fosforowo-potasowe. Uprawa i zbiór soi nie wymaga posiadania specjalistycznego sprzętu. Poza tym roślina ta nie potrzebuje intensywnej ochrony, bowiem w związku z niewielkim areałem uprawy soi w Polsce nie stwierdza się dużej presji chorób i szkodników o znacznym znaczeniu gospodarczym.

​Najgroźniejszymi chwastami w uprawie tej rośliny są 

• komosa biała, 
• maruna bezwonna, 
• szarłat szorstki, 
• a z jednoliściennych – chwastnica jednostronna.