W ostatnich latach rośnie zainteresowanie uprawą soi w Polsce. Przyczyną tego jest wyhodowanie nowych odmian dobrze dostosowanych do naszych warunków klimatycznych oraz w porównaniu z innymi roślinami strączkowymi mniejsza wrażliwość soi na choroby i szkodniki, większa wartość odżywcza i mniejsza skłonność do wylegania. Soja jest rośliną światłolubną i aby zapewnić odpowiednie warunki do wzrostu wysiewa się ją w rozstawie rzędów 15–25 cm. Międzyrzędzia przez długi okres czasu pozostają niezacienione przez roślinę uprawną, ponieważ soja w czasie pierwszych 3-4 tygodni po wschodach bardzo powoli rośnie. Przez to plantacja jest szczególnie narażona na zachwaszczenie, a rośliny soi na zagłuszenie przez chwasty. Gatunki takie odznaczają się dużą konkurencyjnością względem soi, a możliwości ich chemicznego zwalczania po wschodach rośliny uprawnej są bardzo ograniczone. Do gatunków z tej grupy najczęściej występujących w uprawie soi należą: komosa biała, ostrożeń polny i szarłat szorstki. Często na plantacjach soi można spotkać również rdest powojowy oraz ciepłolubną żółtlicę drobnokwiatową. Z chwastów jednoliściennych największy problem stanowi chwastnica jednostronna, której wschody występują w tym samych czasie co siew soi. Coraz częściej plantacje tej rośliny zachwaszczają również inne ciepłolubne chwasty prosowate, jak: włośnica sina i zielona oraz palusznik krwawy. Na niektórych polach rolnicy mają również problem z perzem właściwym, którego szkodliwość związana jest przede wszystkim z wydzielaniem do gleby szkodliwych allelopatyn, działających szkodliwie na roślinę uprawną.