W okresie wegetacji rośliny narażone są na szereg stresów biotycznych, co z kolei wymusza stosowanie chemicznej ochrony roślin. Dodatkowo występujące coraz częściej okresy suszy, utrudniające pobieranie składników nawozowych z gleby, stwarzają konieczność dostarczania składników pokarmowych drogą pozakorzeniową. I w jednym i w drugim przypadku zwiększenie ilości substancji czynnej lub składnika nawozowego docierającego do rośliny można osiągnąć poprzez stosowanie substancji modyfikujących właściwości roztworu cieczy użytkowej, zwanych adiuwantami. Środki te zwiększają przyczepność, zwilżalność i szybkość przenikania substancji aktywnej czy składnika nawozowego do wnętrza roślin, jak również poprawiają stabilność roztworu cieczy użytkowej.
Adiuwanty modyfikując właściwości cieczy użytkowej w znacznym stopniu wpływają na właściwe pokrycie cieczą roboczą powierzchni liści chwastów i roślin chronionych. Poprawiają one efektywność dostarczania substancji aktywnej do jej miejsca działania, co wynika między innymi z pokonania barier związanych z wysoką twardością wody wykorzystanej do otrzymania cieczy roboczej, jak również poprzez poprawę dostarczenia kropel cieczy użytkowej do miejsca docelowego.

W grupie adiuwantów tzw. aktywujących są substancje powierzchniowo czynne, wykazujące zdolność obniżania napięcia powierzchniowego cieczy, co przyczynia się do lepszego jej zatrzymywania na blaszce liściowej oraz jej całościowego pokrycia. Do najczęściej stosowanych adiuwantów zalicza się substancje powierzchniowo czynne (surfaktanty), adiuwanty olejowe i adiuwanty mineralne. Adiuwanty tworzone na bazie olejów mineralnych, a także olejów roślinnych i ich pochodnych, mają zdolność do częściowego rozpuszczania ochronnej warstwy woskowej, która występuje na blaszce liściowej chwastów. Wpływają również na spowolnienie wysychania cieczy użytkowej na powierzchni roślin, co zwiększa efektywność wnikania substancji aktywnej.