Fosfor i potas należą do tych składników pokarmowych, które w uprawie roślin ozimych trzeba koniecznie wysiać jesienią pod orkę siewną lub pod korzeń w technologiach uproszczonych. Aplikacja w tym terminie jest najbardziej korzystna i zapewnia dobre rozmieszenie składników pokarmowych w warstwie ornej gleby i dostępność dla roślin. Ma to szczególne znaczenie zwłaszcza w przypadku fosforu, który słabo przemieszcza się w glebie i stosowany interwencyjnie wiosną nie zawsze spełni swoje zadanie. Niektórzy sugerują, że połowę dawki lub ¾ jej wielkości (na glebach o zasobności w K co najmniej średniej) można wysiać jesienią a pozostałą jej część wiosną.

Pamiętajmy, że przed siewem nawozów trzeba oszacować ich realną dawkę w oparciu o aktualne wyniki badań zasobności w przyswajalne formy tych składników oraz przewidywany plon. Jeżeli stwierdzimy zasobność wysoką lub bardzo wysoką, to dawkę składnika pokarmowego wyliczoną dla potrzeb nawozowych można zmniejszyć odpowiednio o 25 i 50 %, w przypadku zasobności średniej dawka P lub K pozostaje bez zmian. W sytuacji odwrotnej gdy stwierdzono zasobność niską lub bardzo niską dawkę P lub K należy zwiększyć odpowiednio o 25 i 50%. Potrzeby nawozowe wylicza się korzystając z pobrania składników pokarmowych na jednostkę plonu. Na przykład pszenica na wytworzenie 1 tony ziarna wraz z odpowiednią masą uboczną pobiera 9,8 kg P₂O₅ i 15,1 kg K₂O. Znając pobranie i zasobność możemy obliczyć dawkę nawozów mineralnych.