Poza nawożeniem doglebowym istotną rolę w uprawie ziemniaka odgrywa dokarmianie dolistne, które powinno być traktowane nie tylko jako zabieg interwencyjny w sytuacji stwierdzenia niedoborów, ale również jako zabieg profilaktyczny. Począwszy od fazy pąkowania i początku kwitnienia roślina ta wykazuje wysokie zapotrzebowanie na mikroelementy. Jednak ziemniak intensywnie pobiera składniki w okresie przyrostu masy bulw, od fazy kwitnienia do początkowego okresu żółknięcia liści. Z toną bulw rośliny te pobierają z gleby 30 – 50 g żelaza, 10 – 25 g manganu, 7,5 – 15 g cynku, 3,0 – 6,0 g boru oraz 2,0 – 5,0 g miedzi.
Które mikroelementy stosować w uprawie ziemniaka?
Jednym z ważniejszych mikroelementów w uprawie ziemniaka jest mangan. Roślina ta wykazuje również dużą wrażliwość na niedobory cynku i boru. Okres krytyczny zapotrzebowania na mangan ma miejsce podczas tworzenia łodyg i liści, a także w czasie zawiązywania bulw. Zabiegi dokarmiania dolistnego manganem zalecane są kilka razy po zwarciu międzyrzędzi – przy dużej powierzchni liści – w odstępach 7 – 14-dniowych.
Objawem niedoboru manganu u ziemniaka jest płaski i zwiędły wygląd liści. Deficyt uwidacznia się w postaci występującej głównie na młodszych liściach chlorozy międzynaczyniowej, która z czasem ulega przekształceniu w nekrozę. Chloroza rozpoczyna się u podstawy liścia obejmując z czasem cały liść. Na blaszce liściowej tworzy się charakterystyczna żółto-zielona siateczka. Plamki widoczne są także na łodygach i ogonkach liściowych.
U ziemniaka cynk uczestniczy w syntezie chlorofilu, a także w procesie oddychania, gdyż wchodzi w skład enzymów regulujących ten proces. Przy deficycie tego mikroskładnika dochodzi do karłowatości roślin, na których pojawia się chloroza. Obserwuje się pofałdowanie najmłodszych wierzchołkowych liści, które stają się drobne, mają zdeformowane brzegi, przybierają żółty odcień, często z nekrotycznymi brunatnymi plamkami.
Ważną rolę w uprawie ziemniaka odgrywa również bor. Pierwiastek ten wpływa zarówno na plonowanie rośliny, jak i jej parametry jakościowe. Warunkuje prawidłowy rozwój części nadziemnych oraz bulw i systemu korzeniowego. Deficyt boru prowadzi do wolniejszego rozwoju ziemniaka, skrócenia łodyg oraz karłowatości roślin, które przybierają krzaczasty kształt. Chlorozy przechodzące z czasem w nekrozy obejmują najmłodsze liście ziemniaka, które dodatkowo stają się łamliwe i zdeformowane. Widoczne jest również ich wywijanie się do środka, które zaczyna się od krawędzi liści. Z kolei na bulwach ziemniaka pojawiają się liczne brązowiejące plamy o nieregularnych kształtach. Przy niedoborze boru bulwy w wielu przypadkach są małe, mają ciemniejszą skórkę w odniesieniu do roślin dobrze odżywionych borem, a dodatkowo są popękane i szkliste. Następuje również więdnięcie końcówek korzeni ziemniaka. Poza tym zwiększa się presja parcha zwykłego. Silny niedobór boru może w konsekwencji prowadzić do zamierania całych roślin.
