Obornik powinien być stosowany pod rośliny o długim okresie wegetacji, które dobrze reagują na nawożenie organiczne. Do tej grupy roślin należą buraki, ziemniaki, rzepak i kukurydza uprawiana na silos. Pod buraki zalecana dawka obornika wynosi 35 t/ha, pod ziemniaki 30 t/ha, pod kukurydzę 25 – 30 t/ha, natomiast pod zboża od 20 do 25 t/ha.

Obornik może być stosowany w terminie wiosennym i jesiennym. Termin stosowania nawozu zależy w znacznym stopniu od warunków glebowo-klimatycznych, w tym od kategorii agronomicznej gleby i ukształtowania terenu oraz od uprawianej rośliny. Na glebach ciężkich i średnio ciężkich zalecane jest stosowanie obornika w okresie jesiennym, z kolei na glebach lekkich w okresie wiosennym. Na glebach lekkich głębokość przyorania obornika wynosi 20 cm, z kolei w przypadku gleb zwięzłych do 15 cm. Większe straty azotu występują przy jego stosowaniu jesienią niż wiosną oraz z gleb lekkich niż ciężkich. W przypadku pól uprawnych znajdujących się w zlewniach jezior nie powinno się stosować obornika jesienią, ponieważ w okresie jesienno-zimowym oraz wczesną wiosną straty azotu w efekcie wymywania mogą dochodzić nawet do 35%. Z kolei przy aplikacji obornika w okresie wiosennym straty azotu mieszczą się w przedziale od 5 do 9%.

Działanie nawozowe obornika zależy od szybkości mineralizacji substancji organicznej, przy czym rozkład tego nawozu w glebach lekkich ma miejsce w ciągu 1 – 2 lat, zaś w glebach zwięzłych w okresie od 3 do 4 lat. Ogólnie przyjmuje się, że wykorzystanie azotu przez rośliny z obornika w pierwszym roku wynosi 20 – 40%, zaś w latach następnych 35 – 40%. W przypadku fosforu kształtuje się na poziomie 20 – 25% w pierwszym roku i 65 – 70% w kolejnych latach. Wykorzystanie potasu z obornika przez rośliny w pierwszym roku po zastosowaniu nawozu wynosi 30%, zaś w następnych latach od 60 do 90%. Na glebach lżejszych dochodzi do szybszej mineralizacji obornika niż w przypadku gleb cięższych, a uwalniany do środowiska glebowego azot jest w mniejszym stopniu wykorzystany przez rośliny w porównaniu do azotu uwolnionego w procesie mineralizacji na glebach zwięźlejszych.