W ostatnich latach powierzchnia uprawy owsa stanowiła w strukturze zasiewów zbóż zaledwie 7%. Owies wśród rolników jest wciąż zbożem mało popularnym i niedocenianym, mimo że jego uprawa ma wiele zalet. Owies ma mniejsze wymagania glebowe od innych zbóż (lepiej rozwinięty system korzeniowy), większą tolerancję na niskie pH gleby i większą odporność na choroby podstawy źdźbła i liści. Wykazuje właściwości fitosanitarne, zostawia po sobie bardzo dobre stanowisko i jest dobrym przedplonem np. pod pszenicę. Ważnym czynnikiem plonotwórczym owsa, zwłaszcza na glebach lżejszych, jest nawożenie mineralne, którego efektywność zwiększa uregulowany odczyn gleby. 

Ile makroskładników pod owies? 

Nawożenie owsa fosforem i potasem powinno być stosowane przedsiewnie. Dawki P i K zależą od zawartości przyswajalnych form w glebie. Górne granice przedziałów podanych w tabeli dawek należy stosować na żyznych glebach, po dobrym przedplonie, a dolne - przy spodziewanych niskich plonach w gorszych warunkach siedliska (Sułek i Noworolnik, 2010). 

Dawki fosforu i potasu pod owies w kg/ha

Owies spośród zbóż ma największe zapotrzebowanie na magnez. Na glebach o niskiej i bardzo niskiej zasobności w ten składnik należy zastosować przed siewem 20-40 kg MgO/ha. 

Optymalną dawkę azotu pod owies liczymy standardowo uwzględniając ilość azotu występującego w glebie, wielkość pobrania przez rośliny i zakładany plon. Owies silnie reaguje na nawożenie azotem, dlatego nie należy z nawożeniem przedobrzyć. Całkowita dawka nie powinna przekraczać 80 kg N/ha. Nawożenie do poziomu 50 kg N/ha stosujemy jednorazowo przed siewem owsa, natomiast większe dawki dzielimy na dwie części: 60% przed siewem, a resztę na początku fazy strzelania w źdźbło (Noworolnik i Sułek 2014). 

W nawożeniu owsa bardzo dobrze sprawdzają się nawozy typu Polifoska do zastosowania pod orkę zimową, a wiosną na glebach lekkich przed uprawą przedsiewną. Najlepszymi nawozami azotowymi są Pulan, Saletrzak, Zaksan oraz Salmag.