Niedobory siarki występujące w Europie i na świecie spowodowały objęcie siarki doradztwem nawozowym i włączenie tego pierwiastka do programu nawożenia roślin. Siarka jako niezbędny składnik pokarmowy wpływa nie tylko na podwyższenie plonu roślin, zawartości tłuszczu w nasionach rzepaku, wzrost zawartości białka w ziarnie zbóż, ale także spełnia funkcję ochronną. W praktyce rolniczej już pod koniec XVIII wieku siarkę elementarną wykorzystywano do zwalczania chorób i szkodników stosując aplikację dolistną. Zależność między stanem zaopatrzenia roślin w siarkę a odpornością na choroby grzybowe potwierdziły badania naukowe.
Dogodne warunki do rozwoju chorób grzybowych na plantacjach stwarza wysoka temperatura i duża wilgotność powietrza (nadmierne opady). Nawożenie roślin siarką powoduje ograniczenie porażenia patogenami. Dowiedziono, że mączniak prawdziwy w mniejszym stopniu atakuje rośliny rzepaku nawożone siarką, zmniejsza też nasilenie czerni krzyżowych, zgnilizny twardzikowej, suchej plamistości i szarej pleśni kapustnych, które powodują m.in. niedorozwój nasion, przedwczesne pękanie łuszczyn i osypywanie nasion rzepaku co w efekcie skutkuje stratą plonów.
Specyficzne funkcje siarki w mechanizmie obronnym roślin
1.Jest niezbędna w syntezie lignin budujących ściany komórkowa roślin.
Niedobór siarki osłabia ściany komórkowe i zwiększa tym samym podatność rośliny na wyleganie i na działanie patogenów.
2.Tworzy związki zwiększające odporność roślin na patogeny.
Produkowane przez rośliny kapustowate (w tym rzepak) glukozynolany, wykazują działanie grzybobójcze, bakteriobójcze i odstraszające roślinożerców, a ich skuteczność można porównać do syntetycznych pestycydów. Zawartość tych związków w częściach wegetatywnych roślin jest skorelowana z zaopatrzeniem roślin w siarkę.
Toksyczne produkty rozpadu glukozynolanów uwalniają się w przypadku uszkodzenia komórek roślinnych, miażdżenia oraz innych procesów technologicznych. Inny mechanizm obronnego działania siarki w roślinie polega na wydzielaniu do atmosfery siarkowodoru (H2S) podczas procesów redukcji siarczanów w roślinie. Siarkowodór o działaniu grzybobójczym oddziałuje toksycznie na grzyby zlokalizowane na powierzchni blaszki liściowej.
Gdy roślina nie pobierze z gleby dostatecznej ilości siarki pobieranie azotu zostaje ograniczone i tym samym jego udział w syntezie białek. I uwaga - bardzo łatwo można pomylić objawy niedoboru siarki na roślinach z objawami niedoboru azotu i zastosować zbyteczne dodatkowe nawożenie azotowe.
Należy zapamiętać, że niedobór siarki ujawnia się na najmłodszych liściach, natomiast azotu - na starszych. Nadmiar azotu jest bardzo niepożądany ponieważ w liściach zwiększa się ilość niskocząsteczkowych związków azotu, aminokwasów i amidów, stanowiących doskonałą „pożywkę” dla grzybów. Często wiosną po zastosowaniu zbyt dużej dawki azotu w łanach pszenicy ozimej występuje porażenie mączniakiem.
Spośród roślin uprawnych szczególnie rzepak (ale także i pszenica) wyraźnie reaguje na nawożenie tym składnikiem na stanowiskach gdzie występują jego niedobory. Występujące niewielkie niedobory siarki w roślinie są ukryte – nie ujawniają się na roślinach. Pojawienie się symptomów niedoboru na plantacji zawsze oznacza stratę plonu.
Należy więc pamiętać, aby nawożenie siarką zastosować odpowiednio wcześnie. Nawożenie roślin siarką nabrało ogromnego znaczenia również ze względu na to, że deficyt tego składnika pokarmowego obniża naturalną odporność roślin na patogeny.
Siarkę w nawozach najlepiej zastosować przedsiewnie razem z azotem stosując nawozy wieloskładnikowe: Pulsar (24%S), Pulaska (24%S), Saletrosan 26 (13%S) i Saletrosan 30 (6% S), Salmag z siarką(4,5%S), Siarczan amonu AS21(24%S) oraz RSMS - Roztwór saletrzano-mocznikowy z siarką (3%S).
