Ze względu na dopłaty do uprawy roślin wysokobiałkowych w tym roku należy oczekiwać większego zainteresowania roślinami strączkowymi. Aby uzyskać wysoki plon nasion ważne jest dostateczne nawożenie fosforem i potasem. Niedobór fosforu zmniejsza przeżywalność bakterii brodawkowatych, a tym samym ilość wiązanego azotu. Podobnie, dostatek potasu korzystnie wpływa na efektywność wiązania azotu. Fosfor wpływa na wcześniejsze i równomierniejsze dojrzewanie nasion. Potas zwiększa odporność roślin na suszę, wyleganie, na porażenie przez choroby i atak szkodników. Optymalne nawożenie fosforem i potasem zwiększa masę 1000 nasion oraz podnosi plony nasion.
Wielkość dawek obu makroelementów zależy od oczekiwanego plonu oraz zawartości przyswajalnych składników pokarmowych w glebie.

Dawki fosforu wynoszą (kg P₂O₅/ha):

• bobik – 60–100;
• fasola – 60–80;
• grochy – 80–120;
• łubiny – 60–100;
• soja – 60–80.

Dawki potasu wynoszą (kg K₂O/ha):

• bobik – 80–140;
• fasola – 120–160;
• grochy – 140–200;
• łubiny – 120–180;
• soja – 120–160.

W praktyce nawozy fosforowo-potasowe stosuje się przed siewem, chociaż na glebach zwięźlejszych najlepsza porą jest jesień przed orką przedzimową. Ze względu na możliwość symbiozy z bakteriami wiążącymi wolny azot z powietrza rośliny strączkowe nie wymagają dużych dawek azotu. Zwykle wystarcza 20–40 kg N/ha zastosowane przedsiewnie. Większe dawki azotu są często wręcz szkodliwe, bo utrudniają nawiązanie symbiozy z bakteriami brodawkowatymi, wydłużają wegetację roślin, zwiększają ich podatność na wyleganie oraz zwiększają koszty nawożenia.