Ponad 40% badanych gleb ornych w Polsce wykazuje niską, bądź bardzo niską zawartość przyswajalnego potasu (wg IUNG-PIB). Uważa się, że niedobór potasu w naszych glebach jest drugim czynnikiem, po kwaśnym odczynie, ograniczającym wysokość i jakość plonów. Kukurydza jest rośliną potasolubną, która silnie reaguje na jego niedostatek.

Jak rozpoznać niedobory potasu?

Objawy niedoboru potasu można zauważyć zarówno na liściach jak i kolbach kukurydzy. Na liściach mogą pojawić się żółte smugi, z czasem żółkną i zasychają szczyty i brzegi liści, szczególnie w dolnych partiach roślin i przechodzą w nekrozy. Podobne objawy charakteryzują niedobór magnezu u roślin i trudno je od siebie odróżnić. Przy silnym niedoborze potasu następuje zmniejszenie wielkości kolb kukurydzy. Kolby są zwężone, szpiczaste, a ich wierzchołki słabo wypełnione ziarnem. Ziarno w kolbach jest luźno osadzone, o małej masie. Brak potasu w glebie może powodować u kukurydzy łamliwość łodyg i zwiększyć ryzyko jej wylegania. 

Potas reguluje gospodarkę wodną roślin oraz pobieranie azotu. Kukurydza dobrze odżywiona potasem lepiej gospodaruje wodą i jest bardziej odporna na suszę.

Nawożenie tym składnikiem jest również niezbędne do prawidłowego rozwoju systemu korzeniowego roślin. Potas najsilniej pobierany jest przez rośliny w fazie od 5-6 liści do kwitnienia. Obliczono, że w ciągu kilku tygodni intensywnego wzrostu może przyswoić średnio 240 kg K₂O/ha (za Pikułą, 2014).

Należy dążyć więc do zapewnienia roślinom co najmniej średniej zasobności gleby w potas, przedstawionej poniżej (wg IUNG-PIB Puławy, 1989).

Często rolnicy stosują jednocześnie nawożenie fosforowo-potasowe wprowadzając do gleby oba te składniki. Spośród nawozów pod kukurydzę należy wybierać te, o szerokim stosunku P : K, np. Polifoskę Krzem.