
Niezwykle ważne jest, aby słoma podczas zbioru była rozdrobniona i równomiernie rozrzucona po polu. Ponadto ściernisko nie powinno być wyższe niż 20 cm. Ma to decydujący wpływ na tempo jej mineralizacji. Ponadto na słomę należy zastosować od 5-10 kg azotu na każdą tonę przyorywanej słomy. Takie działanie ma na celu zawężenie stosunku węgla do azotu, C:N. Słoma bogata jest w węgiel, zawiera natomiast niewiele azotu. Stosunek C:N, zależnie od gatunku rośliny uprawnej, wynosi od 40-80:1 (stosunek C:N w słomie rzepakowej wynosi jak 40-50 : 1, w pszennej 80 : 1, żytniej 80, a nawet 100 : 1).
W rozkładającej się słomie namnażają się mikroorganizmy glebowe, które zwiększają swoją liczebność na skutek dużej zawartości węgla. Pobierają one również azot mineralny z gleby i staje się on niedostępny dla roślin następczych. Na słomę warto stosować Mocznik.pl®, PULREA®, PULGRAN®, a także RSM®.
Słoma rzepakowa zazwyczaj jest bogatsza w azot, niż słoma zbóż. Z tego względu koniecznie należy azotem nawozić słomę zbóż. Natomiast rzepaczankę rzadko nawozi się tym pierwiastkiem. Po zbiorze rzepaku dostępna jest zazwyczaj wystarczająca ilość azotu mineralnego z gleby (dotyczy to głównie stanowisk żyznych). Po rzepaku zazwyczaj uprawiamy zboża, które w okresie jesieni potrzebują niewielkich jego ilości.
W celu oszacowania plonu słomy można posłużyć się prostym przelicznikiem (mnożnikiem) uwzględniającym plon główny (ziarno) i plon uboczny (słomę). W ten sposób możemy określić np. ile ton słomy przypada na 1 tonę ziarna. Współczynniki te wynoszą:
Należy jednak pamiętać, że określenie plonu słomy za pomocą podanych powyżej współczynników, daje jedynie wartość przybliżoną. Na plon wpływa wiele czynników, jak gatunek rośliny, odmiana, stanowisko, przebieg warunków atmosferycznych w danym sezonie wegetacyjnym, a także stosowanie regulatorów wzrostu.
