Mikroskładniki stosowane w nawozach dolistnych mogą występować miedzy innymi w postaci soli, chelatów czy aminochelatów, przy czym w nawozach stosowane są zarówno naturalne, jak i syntetyczne substancje chelatujące. Dostępność dla roślin oraz możliwości stosowania, a także bezpieczeństwo aplikacji i wpływ na środowisko przyrodnicze uzależnione są w znacznym stopniu od formy w jakiej występuje składnik pokarmowy w nawozie.

Stosowane w nawozach dolistnych mikroelementy (miedź, cynk, mangan, żelazo) w postaci form chelatowych odznaczają się bardzo dobrą rozpuszczalnością w wodzie. Związane jest to miedzy innymi z łatwym przenikaniem form chelatowych przez błony komórkowe roślin. Dodatkową zaletą połączeń chelatowych mikroskładników nawozowych jest dostępność dla roślin przez dłuższy okres czasu oraz fakt, że rośliny mają zdolność do pobierania zarówno całej cząsteczki chelatu, jak i uwolnionego jonu mikroskładnika. Poza tym odznaczają się one dużą stabilnością w szerokim zakresie wartości pH, a dzięki temu, że są obojętne chemicznie nie ulegają uwstecznieniu w tkankach przewodzących liścia, co w istotny sposób zwiększa ich efektywność wykorzystania przez rośliny. Jednakże ograniczeniem w stosowaniu form chelatowych mikroskładników nawozowych jest temperatura powietrza, która przy ich aplikacji powinna mieścić się w przedziale od 15 do 25ºC. W związku z tym form chelatowych nie należy stosować we wczesnowiosennych, jak również późnojesiennych zabiegach dokarmiania roślin.

W przypadku stosowania doglebowego form schelatowanych mikroskładników odznaczają się one stopniowym uwalnianiem w środowisku glebowym oraz charakteryzują się małym stopniem uwsteczniania w glebie czy też małymi stratami w efekcie wymywania.

Sole nieorganiczne mikroskładników, takie jak azotany, siarczany czy chlorki w porównaniu do chelatów są wolniej i mniej efektywnie pobierane przez rośliny, pomimo ich dobrej rozpuszczalności w wodzie. Dlatego też przy ich aplikacji należy zastosować wyższą dawkę w odniesieniu do tego składnika stosowanego w postaci chelatu. Jednakże istotną zaletą soli mikroskładników jest możliwość ich stosowania przy niższych temperaturach powietrza, które występują wczesną wiosną, względnie późną jesienią. W porównaniu do form chelatowych w przypadku aplikacji doglebowej sole nieorganiczne mikroskładników ulegają w znacznie większym stopniu uwstecznieniu w glebie, przechodząc w związki trudno przyswajalne dla roślin, co zmniejsza efektywność ich stosowania. Dodatkowo w odniesieniu do chelatów mogą one w większym stopniu ulegać wymyciu w głąb gleby.