W okresach suszy, panujących w ostatnim czasie w wielu rejonach Polski, ze względu na słabą wilgotność gleby może dochodzić do ograniczonego pobierania składników nawozowych przez system korzeniowy roślin. Aby temu zaradzić niezbędne jest uzupełnienie strategii nawożenia ziemniaka o profilaktyczne dokarmianie dolistne.

W uprawie ziemniaka w dokarmianiu dolistnym można stosować wszystkie składniki pokarmowe, jednak w praktyce najczęściej wykonuje się dokarmianie pozakorzeniowe azotem, magnezem i siarką, a w mniejszym stopniu fosforem czy potasem.
Z mikroelementów drogą pozakorzeniową podawany jest najczęściej mangan i bor. Należy przy tym pamiętać, że przy niekorzystnych warunkach pogodowych, takich jak sucha pogoda i niska wilgotność dokarmianie dolistne należy przeprowadzać roztworami o niższych stężeniach niż zalecane w optymalnych warunkach pogodowych. Najlepszym momentem na wykonanie zabiegu dokarmiania dolistnego ziemniaka mikroelementami jest okres od zwarcia roślin w rzędach. Dokarmianie dolistne ziemniaka siarką wpływa na zwiększenie powierzchni asymilacyjnej, przez co następuje wzrost syntezy cukrów. Dochodzi również do zwiększenia transportu wyprodukowanych cukrów do bulw ziemniaka oraz wzrostu produkcji białek właściwych, co wpływa na zmniejszenie zawartości w roślinach azotanów oraz wolnych aminokwasów i amidów. Zwiększa się również odporność ziemniaka na zarazę oraz okresowe niedobory wody i wysokie temperatury. Największe zapotrzebowanie ziemniaka na siarkę ma miejsce w okresie od pełni formowania bulw do początku zasychania łęcin. W praktyce rolniczej dokarmianie dolistne ziemniaka siarką prowadzi się z wykorzystaniem siedmiowodnego siarczanu magnezu (5% roztwór), stanowiącego jednocześnie dobre źródło magnezu dla roślin.

Ważną rolę w prawidłowej strategii uprawy ziemniaka odgrywa właściwie przeprowadzone dokarmianie dolistne mikroelementami, które w zasadzie jest w stanie w całości pokryć potrzeby pokarmowe roślin w stosunku do tych składników. Należy przy tym pamiętać, że im więcej mikroskładników znajduje się w cieczy użytkowej tym jej stężenie powinno być proporcjonalnie niższe.

Niedobory mikroskładników poza okresami suszy rolniczej, mają szczególnie miejsce na glebach charakteryzujących się słabymi stosunkami powietrzno-wodnymi oraz w glebach, w których występują warstwy zagęszczone utrudniające prawidłowy rozwój systemu korzeniowego, a tym samym pobieranie składników pokarmowych. Dostępność mikroelementów dla roślin bardzo wyraźnie determinowana jest odczynem gleby i dla większości jest wyższa przy spadku pH gleby. Wyjątkiem jest molibden, którego objawy niedoboru mogą pojawić się na roślinach przy niskich wartościach pH gleby. W przypadku manganu objawy niedoboru mogą wystąpić na roślinach przy pH gleby powyżej 6,0.

Optymalne zaopatrzenie ziemniaka w mangan warunkuje prawidłowy rozwój roślin, zwiększa zawartość skrobi oraz witaminy C, jak również zmniejsza podatność na parcha zwykłego, rizoktoniozę czy też zarazę ziemniaka. Warto podkreślić, że już w okresie tworzenia łodyg i liści występuje krytyczna faza niedoboru manganu. Kolejny krytyczny okres niedoboru tego mikroskładnika potęguje się w czasie zawiązywania bulw. Niezbędny w uprawie ziemniaka jest również bor, który wpływa na prawidłowy rozwój stożka wzrostu i reguluje proces kwitnienia roślin.