Fuzarioza kukurydzy wywoływana jest przez kilka gatunków grzyba z rodzaju Fusarium spp. Zainfekowane rośliny słabiej plonują i wydają gorszej jakości ziarno, często nie spełniające norm dla skupowanego surowca. Dzieje się tak za sprawą mikotoksyn produkowanych przez grzyba (np. zearelenon, deoksyniwalenol), które zanieczyszczają ziarno i jeśli normy ich zawartości zostaną przekroczone, surowiec nie może być skupowany.

Porażeniu ulegają głównie dojrzałe kolby kukurydzy, które są poprzerastane watowatą grzybnią koloru białego, kremowego lub różowego. Ziarno jest słabo wykształcone, zniekształcone i uszkodzone, często porastające w kolbach. Przy wczesnym porażeniu następuje obumieranie ziarna.

Źródłem zakażenia jest gleba, resztki pożniwne oraz niezwalczone chwasty jednoliścienne, na których zimują grzyby z rodzaju Fusarium. Do zainfekowania kukurydzy dochodzi bezpośrednio z miejsc zimowania lub w wyniku przenoszenia zarodników przez wiatr, wodę, owady lub zwierzęta.

Infekcji sprzyjają takie czynniki jak: 

• uszkodzenia tkanek roślin (nawet mikrouszkodzenia stanowią furtkę do wnikania grzyba),
• występowanie szkodników, zwłaszcza omacnicy prosowianki, która może być wektorem grzybów Fusarium i dodatkowo powoduje uszkodzenia kukurydzy,
• podatność odmian kukurydzy na fuzariozę,
• uproszczony płodozmian. 

W celu ograniczenia presji fuzariozy w kukurydzy zaleca się łączyć profilaktykę opartą na metodach niechemicznych ze zwalczaniem bezpośrednim bazującym na stosowaniu fungicydów. Wśród metod zapobiegawczych bardzo ważne jest zmianowanie roślin, które pozwoli przerwać cykl życiowy patogena, a zwłaszcza należy unikać uprawy zbóż i kukurydzy po sobie. Profilaktyka obejmuje również niszczenie resztek pożniwnych i stosowanie głębokiej orki, a także dobór właściwej odmiany, tj. tolerancyjnej na fuzariozę oraz mniej podatnej na uszkodzenia powodowane przez omacnicę prosowiankę. Nie bez znaczenia jest także ograniczenie populacji omacnicy prosowianki oraz zwalczenie chwastów jednoliściennych. Kukurydzę należy uprawiać na odpowiednim stanowisku i stosować zalecaną dla tego gatunku agrotechnikę, co ma zapewnić roślinom na tyle dobrą kondycję, że będą w stanie obronić się przed atakiem patogena. Należy również zachować przestrzenną izolację plantacji od pól pokukurydzianych, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się grzyba.

Zwalczanie chemiczne kukurydzy sprowadza się do jednej substancji – mefentriflukonazolu (np. Belanty). Środki z tym składnikiem stosuje się zapobiegawczo lub w momencie wystąpienia pierwszych objawów choroby od początku fazy 1-go kolanka do końca kwitnienia. Można również sięgnąć po preparat mikrobiologiczny zawierający szczep bakterii Trichoderma asperellum (Xilon GR), który stosuje się prewencyjnie, w opryskach doglebowych. Zabieg należy wykonać przedsiewnie, a następnie środek płytko wymieszać z glebą.