
Rolnicy najczęściej uprawiają międzyplony ścierniskowe na zielony nawóz, które wysiewa się w lecie po zbiorze wcześniej schodzącego z pola plonu głównego. Na międzyplon (poplon) nadają się gatunki roślin o szybkim tempie wzrostu, wysokim plonie zielonej masy, która przyorana wpływa na poprawę stanu gleby oraz jej uwilgotnienia dla upraw następczych. Korzystny wpływ udanej uprawy międzyplonu zauważymy po 2-3 latach po jego wprowadzeniu do gleby, czyli podobnie jak po zastosowaniu obornika i gnojowicy.
W wysiewie letnim należy rozważyć poplon z roślin strączkowych, np. łubinu, który szybko i w krótkim czasie buduje wysoki plon. Łubin najlepiej wysiać już w lipcu tuż po zbiorze ozimin. Wysiany na początku sierpnia dysponuje krótszym czasem na rozwój i budowę biomasy. Często występująca w tym okresie okresowa susza może skutecznie utrudnić wschody roślin. W sierpniu najlepiej zdecydować się na szybkorosnące łubiny wąskolistne (np. Oskar, Zeus, Boruta). Na gleby słabsze (V i VI klasa) wybieramy łubin żółty, a na lepsze – wąskolistny. Zieloną masę międzyplonu można przyorać jesienią, a pozostawiona do wiosny jako tzw. mulcz będzie dobrą ochroną gleby przed erozją. Zaorane rośliny bobowate-strączkowe wzbogacają glebę w składniki mineralne (głównie azot), materię organiczną oraz zwiększają plon roślin następczych. Zaletą łubinów jest ich zdolność do wiązania azotu atmosferycznego. Symbioza korzeni z bakteriami brodawkowymi dostarcza rocznie ok. 70-110 kg N/ha, który w przeciwieństwie do azotu nawozowego, jest w całości wykorzystywany przez rośliny (za Prusińskim, 2008).
